Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Pale Blue Eye
Er vallen nogal wat mindere dingen aan te duiden in de gotische detectiveprent 'The Pale Blue Eye'. De meest opvallende zijn een paar frappante slordigheden in de narratie – zeker in het middenstuk. Een paar poepenkletsen zijn hiervoor zeker op hun plaats, maar omdat de omkaderende plot geestig en historisch interessant is mogen die slordigheden eigenlijk ook gewoon onder de mat worden geveegd. De klets of de veeg zal ook afhankelijk zijn van hoe je de laatste tien minuten percipieert, want in whodunits staat of valt natuurlijk veel met de ontknoping, de dader en de motieven.
'The Pale Blue Eye' is in de eerste plaats geestig kijkvoer omdat het geschiedkundige fictie is. Een genre waarin historische personages uit hun natuurlijke biotoop worden gehaald of voor het voetlicht staan op een moment dat ze ofwel oud of jong waren. Sherlock Holmes die zich tegenover Jack The Ripper of Sigmund Freud ziet geplaatst, Charles Dickens en Wilkie Collins die samen een kapsalon openen of Hercule Poirot die op zoek gaat naar een nazischat … zo van die dingen. Altijd geinig.
Louis Bayard schreef nogal wat van die romans, soms zelfs met fictieve personages in de hoofdrol. Zo is 'Mr. Timothy' een Victoriaanse thriller waarin een volwassen Tiny Tim – de kleine pagadder 'A Christmas Carol' – op het voorplan staat. In 'The Black Tower' onderzoekt de Franse detective Vidocq een zaak waarin de zoon van Marie-Antoinette betrokken is … zo van die dingen (bis). In 2003 publiceerde hij 'The Pale Blue Eye' met daarin een centrale plaats voor Edgar Allan Poe. Een correcte historische plaats zelfs: in zijn jonge jaren was Poe immers een kadet aan de militaire school van Westpoint, en het is daar dat hij als pakweg twintigjarige knaap betrokken raakt bij de mysterieuze dood van een paar medekadetten die opgehangen en gemutileerd worden teruggevonden. Al is de eigenlijke speurneus van dienst ene Augustus Landor die door de academie wordt ingehuurd om de dader(s) op te sporen.
Scott Cooper vond voor zijn adaptatie van Bayards boek onderdak bij productiemaatschappij Cross Creek Pictures waar hij eerder 'Black Mass' mee draaide. En hij kon voor de derde maal Christian Bale strikken, met wie hij reeds samenwerkte voor 'Out Of The Furnace' en 'Hostages'. Cooper laat zich duidelijk niet op een genre vastpinnen: dusver draaide hij een drama, een actieprent, een waargebeurd maffiaverhaal, een western, een horrorfilm en een occulte thriller. Van alle markten thuis dus, al is zijn resumé voorlopig nog iets te onstandvastig om van hem een regisseur te maken waarbij je op de voorsteven zijn nieuwe worp staat op te wachten.
Al zit 'The Pale Blue Eye' zeker aan de goede kant van de scheidingslijn voor wie bereid is de slordigheden een veeg te geven. Al kan je natuurlijk ook claimen dat de film in de eerste plaats interessant is door Bayards boek en niet zozeer door de filmische inkleuring ervan. Maar dan ga je voorbij aan de goedgevulde cast met naast Bale beweegruimte voor de als twee druppels water op Poe lijkende Harry Melling, Timothy Spall, Toby Jones, Simon McBurney, een nogal hysterische Gillian Anderson en een er helemaal voor spek en bonen bijlopende Charlotte Gainsbourg. Speciale vermelding is er uiteraard voor de veredelde cameo van de tijdens de opnames negentigjarige Robert Duvall die zowaar zelfs een Franse tongval mag bovenhalen.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.