Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Mona Lisa And The Blood Moon
Indien de term middernachtfilm nog niet bestond, mocht hij zeker worden gepatenteerd voor de amusante derde langspeler van de in Engeland geboren Iraans-Amerikaanse cineaste Ana Lily Amirpour. Haar zowel poëtisch als prozaïsch getitelde 'Mona Lisa And The Blood Moon' leent zich perfect voor een slaapdronken spokenuurvisie in een afgeleefde cinema - of bij gebrek daaraan in een afgeleefde huiskamer.
Een groezelige en smoezelige film die uiteindelijk toch een hart en zelfs een ziel blijkt te hebben … wie na pakweg de eerste tien minuten dacht vertrokken te zijn voor een rabiate horrorprent met menige breed uitgesmeerde bloederige streep mag al vrij snel zijn of haar mening herzien. In dat startblok maak je kennis met de Mona Lisa van dienst. Een jonge Koreaanse (vertolkt door de – misschien – uit 'Burning' gekende Jeon Jong-seo) die al ettelijke jaren opgesloten zit in een psychiatrische instelling tot wanneer ze er op een dag genoeg van heeft en de wijde wereld intrekt. Ontsnappen uit haar dwangbuis is niet moeilijk, daar ze blijkbaar in staat is om de handelingen van mensen om haar heen te beïnvloeden. Eens op vrije voeten mengt ze zich onder de nachtraven van New Orleans en het is daar dat ze in contact komt met stripster Kate Hudson die al snel in de smiezen heeft hoe ze Mona’s krachten voor eigen gewin kan gebruiken. En dat terwijl ze op de hielen wordt gezeten door een overijverige politieagent die haar kost wat kost terug achter slot en grendel wil krijgen.
'Mona Lisa And The Blood Moon' bedient zich van een freewheelende plot, al is die eigenlijk ondergeschikt aan de door een atmosferische soundtrack van de Italiaan Daniele Luppi gedreven neonodyssee. Dat niet alles werkt of impact heeft in 'Mona Lisa And The Blood Moon' kan een terecht punt van kritiek zijn, maar dat punt verhindert niet dat Amirpour een gekke B-film heeft afgeleverd die traag maar zeker weet te begeesteren.
De thrillermachinaties doen aan onthaasting en zouden perfect in de jaren tachtig kunnen zijn geschreven, terwijl de potentiële spanning meermaals plaatsmaakt voor sardonische humor. Waardoor 'Mona Lisa And The Blood Moon' zich niet gemakkelijk laat definiëren of onder een genrestolp laat plaatsen. Al zal wie zin heeft in eigengereide nachtbrakersfantasieën daar hoogstwaarschijnlijk niet om malen. Integendeel.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.