Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Firmin
Een tiental jaar geleden teisterde Chris Van Den Durpel de Vlaamse bioscopen met de Kamiel Spiessens-verfilming ‘Oesje’. Net toen we dachten dat we die nachtmerrie eindelijk verwerkt hadden, keert de master of disguise terug naar het witte doek met ‘Firmin’, geregisseerd en geschreven door Dominique Deruddere.
In ‘Firmin’ volgen we het titelpersonage als ietwat afgeschreven bokser, die een jong Marokkaans talent onder z’n hoede neemt om ‘m te trainen tot de nieuwe kampioen van België. Hoewel de dialogen vaak weinig subtiel zijn en het hoofdpersonage regelmatig wijsheden als ’een kip is soms geen hond’ spuit, kunnen we toch sympathie opbrengen voor het clichématige, maar goedbedoelde verhaaltje. Natuurlijk mogen we ons niet te veel vragen stellen bij enkele weinig plausibele plotwendingen, maar laten we daarbij niet vergeten dat ‘Firmin’ in wezen een kapstokfilm is. Het scenario is ondergeschikt aan het typetje in de hoofdrol. Dat de makers daarbij toch veel aandacht schenken aan de minder interessante nevenpersonages en regelmatig een opgestoken vingertje over racisme en eigenwaardigheid op de kijker afvuren, is dan ook de meest kapitale fout.
Maar goed, ‘Firmin’ heeft één ster in de gelederen, die ons het klungelige script met de mantel der liefde doet bedekken. Althans, een deel ervan. Chris Van Den Durpel is immers uitstekend als Firmin Crets en bewijst dat er heel wat meer uit het personage te halen valt dan hij tot nu op televisie tentoonspreidde. Niet dat we zijn vertolking zouden linken aan één of andere filmprijs, maar het valt op hoeveel gevoel en emotie Van Den Durpel in zijn acteerprestatie legt, zonder daarbij zwaar over de schreef te gaan. Integendeel, opvallend ingetogen incasseert hij de ene tegenslag na de andere en naarmate de film vordert, betrap je jezelf er af en toe op dat je zelfs medeleven voelt voor het eenzame en lichtjes gebroken hoofdpersonage. Het is dan ook een beetje jammer dat Van Den Durpels prima werk de kop wordt ingedrukt door een vuile kleurenfilter, die soms wel heel lelijke plaatjes voortbrengt, een kitscherige ode aan het Paul Severs-nummer ‘Geen Wonder Dat Ik Ween’ én de hopeloos belachelijke eindmatch.