Wie op internet op de zoekmachines de woorden ‘oorlogsfilm’ en ‘Iwo Jima’ intikt, komt ongetwijfeld uit bij ‘Sands Of Iwo Jima’, een onwaarschijnlijk slechte en patriottische oorlogsprent met John ‘één emotie’ Wayne in de hoofdrol. Een andere film over de befaamde slag bij Iwo Jima, waarbij het tot een bloederige clash kwam tussen de Amerikanen en de Japanners, werd tot op heden niet gemaakt. Tijd om daar verandering in te brengen, moet Clint Eastwood gedacht hebben toen hij aan z’n nieuwste prestigeproject begon. Hoeveel succesvolle en bekende films Eastwood, sinds jaar en dag een vaste waarde in de filmindustrie, op z’n palmares heeft staan, nooit eerder draaide deze éminence grise een oorlogsfilm.
‘Flags Of Our Fathers’ is het eerste deel van een groots opgezet duo-project, waarbij we in twee verschillende films zowel de Amerikaanse als de Japanse benadering van de bewuste slag te zien krijgen. ‘Flags Of Our Fathers’, dat de Amerikaanse zijde belicht, vertelt echter veeleer het verhaal over een foto, die getrokken werd tijdens de oorlog, dan dat hij iets wezenlijks bijdraagt over de oorlog zelf.
Het moet gezegd: de eerste oorlogsscène, een tien minuten durende strandbestorming, is majestueus in beeld gebracht. Eastwood koos voor een kalme opbouw en weet zelfs wild kogelgeschut in beeld te brengen zonder te veel gebruik te maken van een bewegende camera. Waar tegenwoordig in films de camera meer beweegt dan de acteurs (‘Band Of Brothers’!), is Eastwoods regie een absolute verademing. Erger is natuurlijk dat hij nergens in het verdere verloop van de film het niveau van die ene scène weet te herhalen. Maar nog groter dan de afwezigheid van voldoende oorlogsspektakel, is het volledige gemis aan een goed verhaal en dito scenario. Het verhaal heeft eigenlijk bijzonder weinig om het lijf en scenarist Paul Haggis maskeert dit door een hopeloos verhakkeld scenario. De hele vertelling is een rommeltje, waarin gebeurtenissen onchronologisch op de kijker losgelaten worden en waarin flashbacks in flashbacks veeleer regel dan uitzondering zijn. Daar komt nog eens bij dat je helemaal niet de kans krijgt om met de verschillende karakters mee te leven, aangezien ze nooit echt uitgewerkt worden.
De vertolkingen zijn navenant. Ryan Philippe en Jesse Bradford acteren zonder een greintje overtuiging, terwijl Adam ‘Windtalkers’ Beach zich bezondigt aan wat de pijnlijkste overacting van het jaar moet zijn. Als daar Oscars voor worden uitgereikt, mag hij wat ons betreft op de eerste rij. In bijrollen komen ook Paul Walker, Barry Pepper en Robert Patrick even piepen, maar nooit langer dan vijf minuten. ‘Flags Of Our Fathers’ is één van Eastwoods mindere films en we begrijpen dan ook niet hoe een regisseur van zoveel vakkundige filmische klassiekers zich door zo’n verdorven staaltje patriottisme kon laten verleiden. Ook al probeert hij dat Amerikaanse burgergevoel af en toe te relativeren, toch wordt de befaamde vlag én bijhorende foto meer in beeld genomen dan het gros van de acteurs. Aangezien Japanners ook iets afweten van fotografie, hopen we dat ‘Letters From Iwo Jima’ niet handelt over tien zulke foto’s.