Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Fool's Gold
Het duurt niet lang vooraleer we doorhebben dat ‘Fool’s Gold’ weinig meer is dan een goedkoop excuus om de blote torso van Matthew McConaughey opnieuw in de verf te zetten. Nadat de non-ster uit ‘A Time To Kill’ en ‘Reign Of Fire’ dat ook al mocht doen in de fiasco ‘Sahara’ doet hij het nu opnieuw in deze kruisbestuiving tussen ‘Into The Blue’ en ‘The Deep’, verpakt als romantische avonturenkomedie. ‘Fool’s Gold’, van ‘Hitch’-cineast Andy Tennant, wil alles tegelijk zijn, maar slaagt er uiteindelijk niet eens in om op één van die domeinen te scoren.
Al moet je jezelf wel de vraag stellen of het popcornpubliek, dat deze film enkel en alleen uitkiest voor een avondje plezier, daar überhaupt van wakker ligt. Met z’n dik anderhalf uur vliegt deze film aan een rotvaart voorbij, mag er onderweg gelachen worden met onder andere een ultradomme bimbo die gênante oneliners spuit (de glimlach op ons gelaat was er meer één van plaatsvervangende schaamte dan van vermaak) en wordt de niet zo veeleisende kijker aan het eind getrakteerd op een potje voorspelbaar stunt- en vliegwerk, met als zogeheten hoogtepunt (what’s in a name?) de PlayStation-landing van McConaughey’s personage.
De rode draad doorheen het verhaal: de zoektocht naar een oude, verloren gewaande schat en de aan-af-relatie tussen McConaughey’s karakter, een arme schooier die naar verluidt goed is in het vinden van onvindbare schatten, en Hudsons meer rationele personage, een clevere meid die het liefst van al opnieuw wil gaan studeren maar uiteindelijk toch niet kan weerstaan aan de lokroep van de zee (en van de schat). Opvallend aan ‘Fool’s Gold’ is niet dat je het dertien-in-een-dozijn-verhaaltje al minstens dertien keer te veel gezien hebt of dat de twee hoofdrolspelers - die elkaar eerder al het amoureuze vuur aan de schenen legden in ‘How To Lose A Guy In 10 Days’ - ongeveer evenveel chemie uitstralen als La Esterella die plots een duet zou opnemen met Stan Van Samang, maar wél dat de makers er in hun actietaferelen nooit in slagen onze adrenalinemeter de hoogte in te jagen én dat het geweld afkomstig lijkt uit één of andere familiestrip; een schot in een voet of een mes in een kruis (een on-screen afrekening moet je alvast niet verwachten) behoort zowat tot het ergste wat je te zien krijgt.
Reken daarbij een volstrekt onovertuigende bad guy, die je zo weinig te zien krijgt dat je je afvraagt of die eigenlijk zelf wel weet vanuit welke motieven hij handelt, en slechts heel af en toe een grapje waarbij je welgemeend gniffelt (de zinkende boot in de openingsakte!) en je hebt clichématige, voorgekauwde kost, waarin gereputeerde acteurs als Donald Sutherland en Ray Winstone zich amper staande kunnen houden.