Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Good Night, And Good Luck.
Na z’n zowel door critici als publiek gesmaakte debuutfilm ‘Confessions Of A Dangerous Mind’, neemt de voormalige ‘ER’-acteur George Clooney opnieuw plaats achter de camera voor ‘Good Night, And Good Luck’, een politiek drama dat hij voor de gelegenheid volledig in zwartwit filmde.
We schrijven 1953. Wanneer McCarthy publiekelijk z’n communistenjacht lanceert, valt hij ogenblikkelijk ten prooi aan Edward Murrow (David Strathairn), één van de meest succesvolle en innovatieve tv-interviewers, werkzaam voor CBS Network. Murrow is geschokt door McCarthy’s achterbakse methodes en besluit door middel van rechtstreekse televisie de kijker te informeren en bovenal te waarschuwen voor de heksenjacht.
‘Good Night, And Good Luck’ vertelt ontegensprekelijk een belangrijk stuk uit de Amerikaanse geschiedenis; niet alleen vertelt Clooney het verhaal van de opkomst en ondergang van McCarthy, maar ook richt hij z’n pijlen op het ontstaan van de televisie en de kracht dat zo’n medium uitstraalt. Op zich zou hij daar een sterk drama of zelfs een slepende thriller uit kunnen puren, maar Clooney blijft zo trouw aan de feiten dat hij in wezen een veredelde geschiedenisstudie heeft gemaakt. Het enige wat hem onderscheidt van het documentairegenre zijn de aanwezigheid van enkele ijzersterke acteurs. Want, het moet gezegd, David Strathairn is subliem als de volhardende en ietwat cynische tv-journalist. Hij wordt uitstekend geflankeerd door onder andere Robert Downey Jr., Ray Wise, Frank Langella en in mindere mate Jeff Daniels en een opvallend afwezige George Clooney. Net als bij ‘Confessions Of A Dangerous Mind’ plaatst hij de schijnwerpers op een reeks interessante acteurs en vertoeft hij zelf meer in de schaduw.
Visueel is ‘Good Night, And Good Luck’ bijzonder koud. Dat het geheel in zwartwit gefilmd is, helpt natuurlijk al niet, maar verder kiest Clooney ook regelmatig voor statische, kille shots, alsof hij nooit persoonlijk wil worden met z’n personages. Dat is eigenlijk nog het voornaamste minpunt aan dit ongetwijfeld goed bedoelde tijdsdocument; Clooney benadert z’n gegeven zó klinisch en afstandelijk dat het resultaat ongelooflijk saai aanvoelt. Reken daarbij overigens enkele trage, jazzy intermezzo’s en het wordt vechten tegen de slaap.