Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Goya's Ghosts
Zeven jaar is het alweer geleden dat cineast Milos Forman nog eens achter de camera plaatsnam. Een veelfilmer kun je de Tsjech dan ook bezwaarlijk noemen, maar telkens hij uithaalt, is het raak. Of toch bijna. Onze verwachtingen waren hooggespannen voor deze ‘Goya’s Ghosts’. Iedereen die z'n jaren tachtig meesterwerk ‘Amadeus’ gezien heeft, weet als geen ander dat Forman een historische film kan inblikken en aangezien hij zich met deze geschiedkundige vertelling op hetzelfde terrein begeeft als z'n met acht Oscars bekroonde muziekbiopic, was er dus reden genoeg om aan te nemen dat dit een ei was waar hij al een tijdje op zat te broeden.
Het eerste wat echter opvalt aan ‘Goya’s Ghosts’ is het relatief beperkte aandeel van Francisco Goya (Stellan Skarsgard), de vermaarde Spaanse schilder die zich een paar afkeurende blikken van de kerk op de hals haalde. Goya is één van de personages, maar het is niet zo dat alle schijnwerpers op hem gericht zijn. Nee, dan meer op Ines (Natalie Portman), zijn muze die in de gevangenis wordt gestoken omdat ze op een feestje weigerde varkensvlees te eten. Of op broeder Lorenzo (Javier Bardem), een geestelijke wiens portret door Goya geschilderd wordt en die een vuil spel speelt tijdens de revolutie.
Het scenario van ‘Goya’s Ghosts’ is structureel een rommeltje, ook al lopen de verschillende verhaallijnen duidelijk naast elkaar. Maar dat is net het probleem. De klik is er niet om het tot een mooi geheel te polijsten en regelmatig worden subplots afgewikkeld door een paar maanden of jaren vooruit te springen, waardoor je meteen vanuit een nieuwe positie vertrekt. Forman doet dit meermaals en dit heeft als effect dat de kijker nooit ten volle kan meeleven met de overigens interessante personages.
Gelukkig is ‘Goya’s Ghosts’ visueel om van te snoepen. De kostumering, de decors en de setting stralen de juiste sfeer uit en een scène halverwege de film, waarin Forman enkele ‘battles’ en ravages accuraat in beeld brengt op de door merg en been snijdende tonen van componist José Nieto, bewijst eens te meer wat de regisseur in z'n mars heeft. Ook de vertolkingen zijn voortreffelijk. Natalie Portman speelt een merkwaardige dubbelrol, maar wat ze aanvangt met haar personage Ines verklapt een groot talent; haar 'tweede' karakter is overbodig en Portman speelt het dan ook alsof ze dezelfde mening is toegedaan. Javier Bardem is evenzeer geweldig al bevindt zijn personage zich doorgaans in de meest potsierlijke scènes van de film; sterk dat hij zich dan nog staande weet te houden. Stellan Skarsgard wordt iets te vaak onbenut gelaten, want ook zijn vertolking verraadt dat hij er duidelijk zin in heeft. Een nieuwe ‘Amadeus’ is ‘Goya’s Ghosts’ niet geworden, maar de goeie vertolkingen en betoverende beeldvoering maken het toch de moeite waard.