Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Happening
Toen we na de vertoning van ‘The Happening’ de metro huiswaarts namen - voor Shyamalans ecologische vingertje lieten we onze vervuilende vriend voor de gelegenheid in de garage geparkeerd - leek het erop alsof diens dieppessimistische toekomstvisie nu al in onze contreien werkelijkheid was geworden. Tot onze opluchting bleek de man op de achterste rij een niet zo heel schone slaper in plaats van een door een ongedefinieerde natuurkracht aangetaste mens, die zich in het voorstadium van zelfmoord bevond. De personages in ‘The Happening’ komen er meer bekaaid vanaf.
Wandelaars in het New Yorkse Central Park verliezen plots hun menselijkheid en lopen verward heen en weer, zoekend naar die ene manier om zichzelf van kant te maken. Gevreesd wordt voor een biochemische terreuraanslag, maar als blijkt dat de onbekende epidemie zich ook over diverse provinciegrenzen uitstrekt, staan zowel bevolking als opgeleide wetenschappers voor raadsels. In de alsmaar uitdunnende massa wordt ingezoomd op natuurkundeprofessor Elliot Moore (een slaapwandelende Mark Wahlberg), die samen met zijn vrouw Alma (Zooey Deschanel), beste vriend en collega-prof Julian (John Leguizamo) en diens dochtertje de terreur probeert te ontvluchten.
M. Night Shyamalan is nooit de man geweest van bombastisch spektakel en dus houdt hij het ook hier zeer low profile. Waar een genre als dit zich veelal beroept op de clichés van collectief paranoia blijft de getalenteerde Indiër zijn camera richten op die paar doodgewone individuen die zich in deze zeer ongewone situatie staande trachten te houden. Typisch Shyamalan, ware het niet dat de gruwellat een stukje hoger ligt dan normaal. Dat levert hallucinante en vooral onvergetelijke beelden op - de bouwvakkers, de ophangingen - die de onbehaaglijke doemsfeer anderhalf uur lang in de verf zetten. De dromerige sprookjeswereld waarin zijn films doorgaans baadden, heeft plaats geruimd voor een donkere, sombere toon, passend bij de opvallend kille mise-en-scène, wars van alle sensatie. Maar bovenal toont Shyamalan zich een meesterlijk thrillerregisseur, die weet hoe hij uit het bloed vanonder de nagels van de kijker vandaan moet halen.
Dat de boodschap er af en toe iets te drammerig wordt ingeramd, de huiver af en toe iets te nadrukkelijk leentjebuur speelt bij stichtend voorbeeld Alfred Hitchcock - deze film heeft iets van een in een post-9/11-paranoia- en ‘global warming’-jasje gestoken update van ‘The Birds’ - en de fletse vertolkingen van Mark Wahlberg en Zooey Deschanel, wier personages verwikkeld zijn in een nogal oppervlakkige huwelijkscrisis, aanvoelen alsof ze op de set van een goedkope B-film stonden, kan de pret dan ook niet drukken. Shyamalan heeft lef, en daarvoor alleen al verdient hij ons respect. Huiveringwekkend entertainment.