Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Het regent sterftes in 2008: Anthony Minghella blies z’n laatste levensadem uit tijdens een routineoperatie, de ongeneeslijk zieke schrijver-scenarist Hugo Claus koos voor euthanasie en Oscarwinnaar Paul Scofield verwisselde het tijdelijke met het eeuwige. Nog meer overlijdens dit jaar? Jawel, ook de carrière van Jim Carrey legde (definitief?) het loodje. De begrafenisplechtigheid kan u bijwonen in ‘Horton’, een pijnlijk ongrappige animatiekomedie uit de ‘Ice Age’-stal, naar een kinderverhaal van Dr. Seuss.

Carrey leent zijn stem aan het titelpersonage Horton, een uit de kluiten gewassen olifant, wiens aandacht getrokken wordt door een piepende stem afkomstig uit een klein pluisje. Het blijkt echter niet zomaar een verwaarloosbaar stofdeeltje, maar een minuscule planeet met slechts één dorpje: Whoville, onder aanvoering van een onzekere burgemeester (stem van Steve Carell). Die laatste slaagt er echter in te communiceren met ‘de grote olifant uit de hemel’, die de taak op zich neemt om het pluisje in veiligheid te brengen, opdat de Who’s de rest van hun tijden in alle vrede en rust kunnen slijten.

De stempel van Dr. Seuss - de jeugdschrijver van sentimentele draken als ‘How The Grinch Stole Christmas’ en ‘The Cat In The Hat’ - is heel goed voelbaar aan de vormgeving van de personages, en meerbepaald aan die uit het dorpje Whoville. Maar er zijn nog meer gelijkenissen met zijn weinig subtiele werk. Zo gaat het er in ‘Horton’ misschien niet zó melig aan toe, toch wordt de centrale boodschap - hoe klein of groot je ook bent, je bent en blijft een levend wezen - er met de voorhamer ingeramd aan de hand van voorspelbare plotwendingen (de burgemeester die voor het eerst zijn wijsheid kan bewijzen aan de dorpelingen die op hem schimpen) en flauwe grapjes. Het stemmenwerk maakt daarbij weinig goed. Carrey smacht ondertussen al een half decennium naar een hit en het ziet er niet naar uit dat daar de komende jaren verandering in zal komen. Het verbale gekibbel met Carell (eveneens in mindere doen) levert namelijk niet het verwachte vuurwerk op.

Reken daarbij dat de visuals maar weinig indruk maken - de grafici hebben zich beperkt tot jat- en leenwerk bij andere en betere genrefilms - en dat de halve dierenzoo die passeert dezelfde is die we steevast in animatiefilms geserveerd krijgen en je weet dat ‘Horton’ verdoemd is tot hetzelfde lot als de inwoners van Whoville: deze prent is immers niet meer dan een pluisje in het alsmaar breder wordende gamma der animatiefilms.

Peter Janssens