Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Aliens Vs. Predator: Requiem
Het is nooit een goed idee om twee iconische personages (of creaties) tegenover elkaar in een spin-off te plaatsen. Kijk maar hoe het de abominabele slasher ‘Freddy Vs. Jason’ verging. Twee horrorreeksen, die reeds lang het punt van verzadiging hadden bereikt, werden door de mangel gehaald met als resultaat een nog erbarmelijkere film dan een gemiddeld vervolg.
Hetzelfde gold een paar jaar geleden voor ‘Alien Vs. Predator’, waarin twee klassieke monstercreaturen duelleerden op Antarctica. De ‘Alien’-saga bereikte met deel vier een dieptepunt en bij de ‘Predator’-franchise was het bij aflevering twee al prijs. Wie zat er dan in hemelsnaam te wachten op een film waarbij beide totaal niet te vergelijken reeksen op een hoopje zouden worden gegooid? Maar ach, de computergame, waar de film de mosterd haalde, had succes, dus het bioscooppubliek zou automatisch volgen, moeten de producers gedacht hebben. En zo geschiedde. ‘Alien Vs. Predator’ was dan weer geen film die in de annalen van de box office-records opgenomen zou worden, maar onverdienstelijk deed hij het niet.
In het verwachte vervolg ‘Alien Vs. Predator: Requiem’ verplaatst de actie zich naar een stedelijk dorpje te Colorado. De twee tegenstanders uit de titel nemen het opnieuw tegen elkaar op, al bevindt er zich dit keer een derde hangijzer in het vuur: de predalien, een - zoals de naam doet vermoeden - hybride tussen de twee schepsels. Ofte: een alien in predator-outfit met het typerende rastakapsel, waar zelfs Bob Marley zaliger jaloers op zou zijn.
Door de actie te verplaatsen naar een dorpje waar iedereen elkander kent, heeft deze ‘AVP: Requiem’ veel weg van de gemiddelde slasher-horror, waarin een moordenaar met een mes (of ander scherp voorwerp waarmee je makkelijk een keel oversnijdt) ravage aanricht in een landelijke gemeente, waar al paniek ontstaat als een vader met zijn zoon een paar uurtjes te lang wegblijven van een jachtavontuur. Met dit verschil dat de killer hier vervangen is door de monsters uit de titel. Spannend wordt het nooit en de doorwinterde kijker kan meteen voorspellen welke personages de obligate schifting zullen overleven, maar de hilarisch slechte vertolkingen, de stevige rotvaart (de film klokt af op minder dan anderhalf uur) en de bij momenten geinige maatschappijkritische middenvinger (“De overheid liegt nooit tegen de bevolking”) zorgen er wel voor dat je af en toe gniffelend de eindstreep haalt. Resultaat? Weinig schadelijke horrorkitsch voor de niet zo veeleisende kijker.