Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
I Am Legend
De plot van ‘I Am Legend’ is niet nieuw: anno 2012 lijkt Neville (Will Smith) de enige overlever van een virus dat drie jaar eerder het gros van de bevolking transformeerde in geïnfecteerde nachtwezens. Het is niet onwaarschijnlijk dat je dit verhaal al eerder tegenkwam in een film, zeker niet als je ‘The Last Man On Earth’ of ‘The Omega Man’ gezien hebt. Beide films waren immers gebaseerd op Richard Mathesons postapocalyptische sciencefictionverhaal ‘I Am Legend’, waar ook deze nieuwste sfeerthriller van Francis Lawrence de mosterd haalde.
Een project als dit staat of valt met zijn hoofdrolspeler. Will Smith is niet de eerste naam die in ons opkomt als we denken aan een geschikte acteur om gestalte te geven aan the last man on earth, maar met z’n door radeloze eenzaamheid aangetaste interpretatie van een man, die de afgelopen drie jaar alleen maar zijn Duitse scheper als klankbord had, herontdekt hij zichzelf als karaktervertolker. Smith heeft zich immers doorheen de jaren een carrière uitgebouwd met veelal luidruchtige actiekomedies als ‘Bad Boys’ of ‘Men In Black’, maar hier gooit hij het over een heel andere boeg. Geen eindeloos geratel, dat al na een halfuur op de zenuwen werkt, maar een ingetogen, realistische voorstelling van iemand die in z’n gedwongen solitaire bestaan leeft volgens vaste routines, spreekt tegen paspoppen in de hoop dat ze iets repliceren (de scène in de videotheek is voortreffelijk geacteerd) en elke dag opnieuw hoopt op een ontmoeting met een andere overlever. De geïnfecteerden, die eigenlijk niet zo gek veel hun kop aan het venster steken, komen enkel ’s nachts uit hun schuilplaatsen, wat het voor Neville eenvoudig maakt om in het daglicht over de straten van een desolaat New York te tuffen.
Dat Lawrence met CGI kan omgaan wisten we al van de effectenorgie ‘Constantine’, maar waar de digitale molen toen vooral draaide om de ene actiesequens na de andere te polijsten dient ze nu om een onbehaaglijke sfeer van een verlaten en verwaarloosd New York op te roepen. De apocalyptische dreiging werkt (de herten op Times Square zetten al snel de toon) en het pleit ook voor Lawrence dat hij kiest voor een sombere klankband - geen bombastische geluiden - die het geheel nog een extra creepy touch geven.
Wat van ‘I Am Legend’ helemaal een atypische blockbuster maakt, is de positie van het hoofdpersonage tegenover de nachtelijke griezels. Hij wil ze immers niet uitroeien, maar genezen. Will Smith als heler der mensheid klinkt misschien niet heel geloofwaardig en hoewel deze film ook zijn schoonheidsfoutjes heeft - de ultieme plottwist heeft een veel te hoog Shyamalan-gehalte - is ‘I Am Legend’ toch één van de meest intelligente en doorleefde blockbusters van het afgelopen jaar. Met een sublieme Smith op kop.