Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Jawel, Michelle Pfeiffer acteert nog. Het is geleden van het rechtstreeks op dvd verschenen ‘White Oleander’ dat ze nog voor de camera schitterde, maar met het oppervlakkige en huilerige vrouwenfilmpje ‘I Could Never Be Your Woman’ tekent ze haar terugkeer naar het grote scherm. Ze speelt de rol van Rosie, een televisieproducer, die op korte tijd af te rekenen krijgt met een afgevoerde show, een prille tienerdochter die het liefdespad verkent en opkomende buikvlindertjes als ze kennismaakt met een twaalf jaar jongere acteur.

‘I Could Never Be Your Woman’ houdt het midden tussen een scherpe komedie - sommige oneliners zijn zeer spitsvondig en lijken zelfs helemaal niet op hun plaats in dergelijk project - en een sentimentele tearjerker, waarin de waarde van familie aangetoond wordt aan de hand van een hele reeks clichématige, maar herkenbare situaties. Het is allemaal niet slecht, maar het probleem is dat je het al zoveel keer gezien hebt en dat deze film zeker niet uitpakt met de meest originele uitwerking. We hadden nochtans iets anders verwacht van regisseuse Amy Heckerling, die medio jaren negentig indruk maakte met het spitante ‘Clueless’ en met ‘Fast Times At Ridgemont High’ één van de vaandeldragers van de jaren tachtig high school komedies op haar naam schreef. Hier lijkt ze maar een schim van haar vroegere zelf en waar ze vroeger haar films opsmukte met leuke visuele vondsten, blinkt ze hier uit in doodsimpele eenheidsworst.

Het is natuurlijk niet allemaal kommer en kwel. Michelle Pfeiffer is een goede actrice en zelfs als ze een vrij vlak en oninteressant personage vertolkt, weet ze nog te overtuigen. Een paar dialogen ten spijt vervalt haar karakter jammer genoeg al snel in de jankende en ruziënde ex-vrouw annex jaloerse vriendin, die blijkbaar enkel door haar dochter getroost kan worden. Haar love interest wordt vertolkt door Paul Rudd, die al soortgelijke rollen speelde in ‘The Object Of My Affection’ en ‘The 40 Year Old Virgin’. Z’n progressie blijkt zeer miniem te zijn en z’n geforceerde ‘wat ben ik toch een jonge spring in ’t veld’-vertolking gaat na een tijdje danig vervelen. Maar de meest irritante prestatie schrijven we toe aan Tracey Ullman, die één of andere gewetensgeest speelt die te pas en te onpas - vooral dat laatste, maar dat had je wellicht al begrepen - haar opwachting maakt voor een paar nepfilosofische beschouwingen. Af en toe een grijns en af en toe een oprecht mooi moment kunnen deze prent niet redden. ‘I Could Never Be Your Woman’? Gelukkig maar.

Peter Janssens