Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Één Lindsay Lohan is aanvaardbaar - de jonge societydeerne heeft in films als ‘Mean Girls’ en ‘Freaky Friday’ toch bewezen dat er enig talent door haar aderen vloeit - maar twee vinden we toch van het goede te veel. Driewerf helaas dus, want in haar nieuwste, het met acht Razzies bekroonde ‘I Know Who Killed Me’, speelt de pseudoactrice, die de afgelopen jaren meer rehabilitatiecentra dan filmsets frequenteerde, een dubbelrol.

Aubrey Fleming (Lohan nummer één) is een jonge vrouw, die duidelijk alle kansen in het leven heeft. Haar ouders zijn welgesteld en de toekomst lijkt haar toe te lachen. Ze belandt echter in de handen van een sadistische seriemoordenaar, die zijn foltertechnieken op haar verfijnt. Uiteindelijk wordt ze gered en belandt ze in het ziekenhuis, waar ze - ontdaan van hand en rechteronderbeen - bij bewustzijn komt. Het getraumatiseerde slachtoffer beweert echter iemand anders te zijn, namelijk Dakota (Lohan nummer twee). Lijdt Aubrey aan posttraumatische stress of is Dakota effectief wie ze beweert te zijn? En wat is het verband tussen de twee meisjes?

‘I Know Who Killed Me’ vist in dezelfde vijver als ‘Hideaway’ en andere films over lotsverbondenheid, visioenen en andere psychologische huiveringen. Debuterend scenarist Jeff Hammond (laat ons hopen dat het bij een debuut blijft) doet echter niet de minste moeite om enige plausibiliteit in zijn verhaal te injecteren, waardoor de film al gauw ontaardt in een geeuwfestijn, waarvan het einde nooit in zicht lijkt. We geven grif toe dat een plot als deze op enige flexibiliteit van de kijker rekent, maar ook daarin zijn er grenzen. Tussen de vele ongeloofwaardige twisten door debiteren de holle personages filosofische gedachtes als “Je hebt je gesneden, zo’n dingen gebeuren nu eenmaal” (dieper gaat de film nooit) en trakteert Lohan ons op enkele paaldansjes en vrijpartijen. Maar nog meer dan vaart ontbeert het de film aan spanning. De vuile kleuren en donkere settings die regisseur Chris Sivertson uit z’n camera schudt, wekken algauw irritatie op en het groezelige ‘Saw’-sfeertje dat de makers in de finale voor ogen hadden, is lachwekkend.

Lindsay Lohan ziet haar carrière met elke film die ze draait alsmaar dieper in de goot belanden, en dat is met ‘I Know Who Killed Me’ niet anders. Veel interessanter dan de vraag wie Aubrey (of is het Dakota?) vermoord heeft, is dan ook de vraag hoe Lohan haar loopbaan kan rehabiliteren. Nochtans iets waar ze doorheen het jaar meer mee bezig is dan met acteren. Nu ja, acteren.

Peter Janssens