Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Ice Age: The Meltdown
De laatste jaren heeft de animatiefilm aan enorme impact gewonnen. Vroeger, toen enkel ome Disney de hiërarchie der getekende beelden op z’n naam had staan, betekende het genre een prima uitlaatklep voor fonkelende creaties in brave, binnen de lijntjes kleurende verhaaltjes. Vanaf de jaren zeventig en tachtig begon de concurrentie alsmaar meer de kop op te steken, maar het is pas het laatste decennium dat Walt Disney drastisch heeft moeten inbinden. Door hun samenwerking met Pixar hebben ze natuurlijk nog een reeks kassuccessen op hun naam staan, maar individuele studio’s, die zich in het verleden uitsluitend bezighielden met het produceren van real life films, dongen mee naar de meest winstgevende tekenfilm van het jaar.
Één van de meest geliefde animatiefilms van de laatste jaren is ongetwijfeld ‘Ice Age’, een sympathiek verhaal over de bijzondere vriendschap tussen drie verschillende diersoorten, geregisseerd door het getalenteerde duo Chris Wedge en Carlos Saldanha. Een paar jaar terug bereikte het koppel nog een hit met het door ons iets minder gesmaakte ‘Robots’, maar nu zijn ze helemaal terug met ‘Ice Age: The Meltdown’. Althans, dat willen ze ons toch doen geloven. Het resultaat valt immers tegen.
Waar ‘Ice Age’ nog uitblonk door z’n originaliteit, leuke grappen en frisse woordspelingen, is dit anderhalf uur durende vervolg niet meer dan een mager doorslagje van z’n superieure voorganger. De personages zijn reeds voorgesteld en in deze sequel wordt er niets nieuws aan hun reeds bekende karakters toegevoegd. Ook de nieuwe personages, waaronder een vrouwelijke mammoet en een stel frivole buidelratten, bieden geen soelaas.
Bovendien heeft ‘Ice Age: The Meltdown’ ook te lijden onder enkele pijnlijke scriptproblemen. Het verhaal is immers tamelijk langdradig, en ontaardt bovendien in een half uur durende holle actiescène, waarbij we nooit echt met de hoofdpersonages meeleven. Het enige wat we wel moeten toegeven is dat de prent enkele levensbelangrijke, ecologische boodschappen brengt. Alleen jammer dat de humor primeert en aldus een serieus wereldprobleem de kop wordt ingedrukt met een zoveelste blitsoptreden van publiekslieveling Scrat, die voor de zoveelste keer op zoek is naar z’n eikel. Maar ja, we kunnen ook niet alles willen.