Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
All The Invisible Children
Een film als ‘All The Invisible Children’ beoordelen is geen sinecure. Uiteindelijk kan je dit moeilijk beschouwen als één film, aangezien zeven regisseurs evenveel kortfilms draaiden, waarin - met zo’n titel had je dit al kunnen verwachten - kinderen centraal staan. Eenzaamheid is een veel terugkomend thema, maar toch kunnen we niet echt spreken van een zekere coherentie tussen de verschillende kortfilms. Bovendien zijn niet alle filmpjes van gelijkwaardig niveau, waardoor we ook niet echt een lijn in onze quotering kunnen trekken. Maar toch hebben we de optelsom gemaakt.
Met spijt in het hart moeten we stellen dat we slechts drie kortfilms konden pruimen; een wiskundige zou al meteen doorhebben dat dit minder dan de helft is. De drie betere filmpjes zijn afkomstig van Katia Lund, in een vorig leven nog coregisseur van ‘Cidade De Deus’, Spike Lee, bekend omwille van z’n onophoudelijke maatschappijkritiek én Emir Kusturica, bij wie elke film veel gelijkenissen vertoond met een bewegend circus. Kusturica’s filmpje over een instelling, waarin jongeren zich eerder thuis voelen dan opgesloten, steekt mijlenver boven alle andere filmpjes uit en draagt bovendien onmiskenbaar de sleutel van de exuberante regisseur. Op amper zestien minuten worden we getrakteerd op een briljante muzikale overval en een ietwat hilarische gevangenisshow, ondersteund door een excentrieke directeur.
Spike Lee’s film handelt dan weer over een jong meisje, dat aan AIDS lijdt. Ze kreeg de ziekte van haar beide ouders, die allebei aan de ziekte lijken te bezwijken. Lee’s film is een harde noot om te kraken, maar had nog veel harder aangekomen als hij niet voor de zoveelste keer de onverbiddelijke preker had uitgehangen. Katia Lunds verhaaltje vertelt dan weer de lotgevallen van twee jongere kinderen, die op een inventieve manier geld verdienen door het straatleven kleur te geven. Andere filmpjes zijn afkomstig van onder meer Ridley Scott, die zich blijkbaar in een metafysische fase begaf, en John Woo, die een voor zijn doen atypische verhaaltje inblikte.
‘All The Invisible Children’ heeft een duidelijke boodschap en slaagt er eigenlijk moeiteloos in om die over te brengen. Alleen is het jammer dat meer dan de helft van die boodschap gebracht wordt aan de hand van saaie en weinig interessante kortfilms. Geef ons zeven kortfilms van het niveau van Kusturica’s ‘Blue Gypsy’ en we hebben een meesterwerk. Nu hebben we een halfslachtige, maar niet geheel onverdienstelijke poging.