“Liefde is als Sinterklaas, je moet er in geloven”, aldus de voice-over-stem, die ons aan het begin van ‘Alles Is Liefde’ verwelkomt met een kleffe, maar tegelijkertijd toch accuraat geschetste analyse van ieders zoektocht naar liefde, vriendschap en genegenheid. We hebben meteen door dat subtiliteit niet in het woordenboek van de makers voorkwam. De kijkers twee uur lang een toffe tijd bezorgen lijkt hun prioriteit, en terecht. Het resultaat is een honingzoete ensemblekomedie met een bitter kantje, bevolkt door levensechte personages, die eens geen dwaze of irreële beslissingen nemen, maar veeleer gevangen zitten in hun eigen wereld van wensen en verlangens. Hoe eenvoudig die soms ook moge zijn.
Alle bekende thema’s die je gewoonlijk naar de zakdoek doen grijpen - zowel op pelliculle als in het echte leven - passeren dan ook de revue; het overlijden van een dierbare, overspel, gebroken harten, onmogelijke relaties, noem maar op. Wordt je hart er week van, dan heeft scenariste Kim Van Kooten (dochter van!) het in haar scenario verweven.
‘Alles Is Liefde’ laat zich vanuit die optiek misschien nog het best omschrijven als een Nederlandse ‘Love Actually’. Niet alleen omdat de levens van de hoofdpersonages op hoogst ingenieuze wijze door elkaar lopen, maar ook omdat de afzonderlijke verhaaltjes thematisch overeenkomsten vertonen. De vader die plots meer tijd met z’n zoontje moet doorbrengen, de vrouw die haar echtgenoot verdenkt van overspel en de tot mislukken gedoemde relatie tussen een hoge pief - in dit geval: een prins van de Koninklijke familie - en een winkelmeisje, het zijn maar enkele van de verhaalpistes die Van Kooten en co bewandelen. Maar zoals het een puike genrefilm betaamt, worden alle amoureuze smetjes uiteindelijk met, excuseer ons de woordspeling, de mantel der liefde bedekt.
Een hoofdrolspeler aanduiden is erg moeilijk bij dergelijke films - uiteindelijk doen de makers hun uiterste best om de verschillende zijplots evenveel aandacht te schenken - maar dat wil niet zeggen dat er niemand bovenuitsteekt. Ze liet zich al opmerken in ‘Minoes’ en ‘Zwartboek’ en momenteel staat ze aan de vooravond van doorbreken in Tinseltown (haar Amerikaanse projecten stapelen zich op), maar het blijft een waar plezier om Carice Van Houten hier aan het werk te zien als stuntelend en tegelijkertijd koppig winkelmeisje. Haar verhaaltje is misschien het meest pathetische van allemaal, maar werken doet het als geen ander. Ook uitermate leuk zijn de optredens van Michiel Romeyn als de vuilgebekte, maar goedbedoelende Jan en Anneke Blok als onzekere echtgenote. Z’n titel heeft deze film alleszins niet gestolen, want wij hebben ons hart alvast verpand aan deze warme, zoetsappige en eindeloos charmante film. Sentimenteel? Zonder twijfel. Maar en of het werkt.