Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Toffe peer, die Tony Stark. Wanneer hij een award uitgereikt krijgt, doet hij niet de minste moeite om op te dagen (hij spendeert z’n tijd liever aan de pokertafels in Vegas), op zijn privéjet voeren de stewardessen een heet paaldansnummertje op en het eerste waar zijn hart naar uitgaat als hij na drie maanden gevangenschap terug op Amerikaanse bodem is, is een cheeseburger. Niet wat je noemt je typische superheld. “To peace”, klinkt hij met de champagne in aanslag na een succesvolle demonstratie van één van zijn raketten op Afghaanse bodem. Stark is een briljant wapendesigner, een techneut die zich verrijkt met het bevoorraden van terroristen. Daar had hij zelf nooit eerder bij stilgestaan tot hij in datzelfde Afghanistan in handen valt van een terreurgroep, die hem verplichten een nieuwe raket te bouwen en hem gijzelen met z’n eigen ontwerpen.

‘Iron Man’ moet zowat de eerste comic-verfilming met een geweten zijn; een superheldenkroniek waarin de held geen saaie multimiljonair met te veel tijd is of een arme knul die plots over een uitzonderlijke gave beschikt. Bovendien handelt deze in geelroodkleurig metaalpak gehesen moraalridder niet uit wraak, maar uit een plots gevoel van rechtvaardigheid, een geweten dat zich al die jaren goed verstopt hield, maar nu toch de kop opsteekt. De transformatie van egocentrische poenpakker naar goeierik die plots zijn eigen wapens vernietigt, had makkelijk kunnen ontaarden in goedkoop sentiment en oeverloos gemekker, maar de slimme casting van Robert Downey Jr. - nooit gedacht dat die ooit nog de lead zou opeisen in een blockbuster - zorgt ervoor dat ‘Iron Man’ nooit zijn focus verliest en steeds met een moddervette knipoog de ene stunt aan de andere rijgt.

Al legt cineast Jon Favreau (van het erbarmelijke ‘Elf’) de nadruk nooit op de actie, maar wel op zijn personages, die meer dan een uur de tijd krijgen zich te ontwikkelen; zolang duurt het namelijk vooraleer we het titelpersonage voor het eerst in vol ornaat te zien krijgen. Maar toch schort er iets aan ‘Iron Man’. De twee uur vliegen dan wel even dartel voorbij als Iron Man de legervliegtuigen het nakijken geeft, maar de finale stelt een beetje teleur - bad guy Jeff Bridges krijgt geen waardig afscheid - en de eindscène verraadt geen einde, maar een begin. Een begin van een nieuwe franchise.

‘Iron Man’ heeft te lijden onder de typische kwaaltjes van een introductiefilm en zijn enige bestaansreden lijkt dan ook de voorstelling van de karakters, die hopelijk hun rentree maken in een nog ongeplande sequel. Downey Jr. heeft er alvast zin in; hij is zo’n grote fan van de strips dat hij zich bereid verklaarde om vijftien films over deze held te draaien. Een stuk of drie zal ook wel goed zijn, maar dan wel op voorwaarde dat ze even inventief, luchtig en vlot zijn als deze en dat de verhouding tussen actie en messcherpe dialogen (de relatie tussen Downey Jr. en Paltrow is heerlijk platonisch!) ongewijzigd blijft.

DVD-Recensie
De Ultimate Edition van ‘Iron Man’ is een must voor iedereen die zijn films graag met een pak extra’s geserveerd ziet. Op de eerste schijf, waar ook de film op te vinden is, treffen we als voorsmaakje al enkele (een tiental) verwijderde of verlengde scènes aan. We begrijpen waarom ze de final cut niet haalden, maar niettemin zijn ze leuk kijkvoer. Datzelfde kan gezegd worden van de bonusschijf vol extra materiaal, waaronder een in diverse featurettes opgedeelde making of en een eveneens in verscheidene delen opgebouwde achtergrond over het personage Iron Man. Voor wie graag nog eens de lachspieren in werking zet en maar geen genoeg kan krijgen van het aanstekelijke cynisme dat Downey Jr. in zijn vertolking legde, is er bovendien een hilarische screentest van de acteur, alsook een registratie van hoe een scène tussen hem en Jeff Bridges tot stand komt door middel van eindeloos gediscussieer (zes minuten bedisselen wat de mogelijkheden van een scène van een paar seconden zijn!). Een absolute aanrader dus, deze twee-disc.

Peter Janssens