Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Juno
Tienerzwangerschappen. Bij ons levert het wellicht net voldoende stof op om er een zoveelste reality-show aan op te hangen, maar in de VS is het momenteel een hot issue in de onafhankelijke cinema. Verwacht echter geen ‘Het Leven Zoals Het Is’-aflevering, maar wél een sprankelende, mooie en aandoenlijke tragikomedie, die aftrapt als een cynische tienerkomedie, maar uitmondt in één van de warmste films die dit jaar op de deur van ons hart aanklopte. En we deden met veel plezier open.
In deze scherp geschreven feel good film maken we kennis met de grofgebekte Juno (een sublieme Ellen Page), een 16-jarig wicht dat wild om zich heen schopt met bitsige oneliners, maar ondertussen wel al bij haar eerste seksuele ervaring zwanger raakt. De gedachte aan een abortus ruimt al snel plaats voor een opvallend volwassen beslissing: ze brengt het kind ter wereld en staat het af aan een koppel dat geen kinderen kan krijgen. Mark (Jason Bateman) en - vooral - Vanessa (Jennifer Garner) zijn dan ook in de zevende hemel als de mondige jongedame plots op de stoep van hun chique suburbane villa staat en hen haar nog ongeboren spruit aanbiedt.
‘Juno’ tapt duidelijk uit hetzelfde vaatje van ‘Little Miss Sunshine’ (die indie-hit die afgelopen jaar iedereen deed smelten), maar wat dit oprechte tienerrelaas voorheeft op die eveneens voor vier Oscars genomineerde crowdpleaser is dat debuterend scenariste en ex-stripteaseuse Diablo Cody in haar knap geconstrueerde pennentrekken - deze prent bevat geen scène teveel! - geen toegiften doet aan de genreconventies. Grappig is dan ook dat clichés niet zozeer worden vermeden, maar dat er op hoogst entertainende wijze mee gespeeld wordt. Zo spreken Juno, haar beste vriendin en haar ongewone love interest in een herkenbaar hip je m’en fou-tistisch tienertaaltje (probeer maar eens te tellen hoeveel keer dude of you know de revue passeert) en wankelt de prent steeds op de dunne koord tussen ironie en echte emoties. Want achter de snedige façade van de vroegrijpe tiener gaat eigenlijk een onzekere jonge vrouw schuil, die haar eigen plaatsje in de wereld nog moet vinden. En ook blijkt het fotogenieke bourgeoisiekoppel lang niet zo gelukkig te zijn; Vanessa is immers een vrouw van vele teleurstellingen en Mark een man die maar niet volwassen raakt.
Gefundenes fressen, dus, voor regisseur Jason Reitman, die eerder al in z’n debuut ‘Thank You For Smoking’ bewees satire te brengen zonder daarbij zijn personages uit het oog te verliezen. Die worden in ‘Juno’ overigens op fenomenale wijze vertolkt door een boven zichzelf uitstijgende Ellen Page (geef haar die Oscar, en wel nu!), een revelerende Jennifer Garner, een solide J.K. Simmons, een weirde Michael Cera én een knuffelbare Jason Bateman. Met een fonkelende soundtrack, zwanger aan recente en minder recente popfolkdeuntjes, knappe vertolkingen en een wondermooi en intelligent verhaal, is ‘Juno’ een onconventioneel, maar welgemeend en inventief coming of age-relaas. Een prachtige film. Misschien wel de mooiste die we dit jaar zullen zien.