Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Geen boek dat meer gelezen is door de schoolgaande jeugd dan ‘Kruistocht In Spijkerbroek’, geschreven door Thea Beckman. Ze wist niet alleen de jonge lezers te charmeren door haar eindeloze fantasie te combineren met historische oppervlakkigheid - laat ons eerlijk zijn: accuraat kun je de meeste historische jeugdboeken niet noemen - maar ze wist vooral haar doelpubliek te overtuigen door een thema, dat wereldwijd zoveel tieners op het puntje van hun stoel brengt: tijdreizen. Zelfs de allerjongste lezertjes werden er al mee geconfronteerd in de ‘Suske & Wiske’-albums - de machine van professor Barabbas is het schoolvoorbeeld. De vraag was echter of Beckmans boek geschikt is voor een verfilming.

Ben Sombogaart, regisseur van onder andere ‘De Tweeling’, vond van wel en kroop gewillig achter de camera om één van de zoveelste Europese coproducties naar het witte doek te brengen. ‘Kruistocht In Spijkerbroek’ werd geproduceerd door maar liefst zes landen, waaronder België, Nederland en Groot-Brittannië als belangrijkste investeerders. Hoewel het hedendaagse verhaal in Nederland gesitueerd is, werd de prent volledig in het Engels opgenomen en deed Sombogaart hoofdzakelijk beroep op Britse acteurs.

In de hoofdrol - de rol van de vijftienjarige Dolf, die via de tijdmachine van z’n moeder terechtkomt in de dertiende eeuw - zien we de jonge Joe Flynn, die veeleer voor z’n looks dan voor z’n acteertalent geselecteerd werd. Flynn is niet bijster overtuigend en legt veel te weinig bezieling in z’n dialogen. Als Jan Decleir, die overigens ook een kort rolletje vertolkt, een boodschappenlijstje zou voorlezen, zou het natuurlijker overkomen dan wat Flynn met z’n tekst uithaalt. Beter in vorm is de even jonge Stephanie Leonadis, die al in heel wat televisieseries haar opwachting maakte. Maar hoe zeer de nadruk ligt op het jonge geweld, de beste vertolkingen zijn afkomstig van de iets oudere garde, met Benno Fürmann en Michael Culkin.

Maar ondanks de weinig verbluffende acteerprestaties en het ietwat slome en langdradige verhaal, is ‘Kruistocht In Spijkerbroek’ best een visueel verzorgde film. Vooral in het eerste deel spendeert Sombogaart heel wat tijd aan sfeerschepping en weet hij ons af en toe in de greep te houden. In z’n tweede deel - een langgerekte finale met een ietwat voorspelbare anticlimax - zakt alles echter als een kaartenhuisje in elkaar en blijft de geïnteresseerde kijker verweesd achter. Als jeugdfilm heeft ‘Kruistocht In Spijkerbroek’ ongetwijfeld z’n nut, maar als volwaardige cinema komt hij toch een beetje te kort.

Peter Janssens