Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

We waren niet alleen teleurgesteld, maar we voelden ons ook een beetje in de steek gelaten na het aanschouwen van ‘Flags Of Our Fathers’, het eerste en op z’n zachtst gezegd weinig opwindende deel uit Clint Eastwoods prestigieuze Iwo Jima-tweeluik. Wat toen werd aangekondigd als een nieuw magnum opus van één van de meest getalenteerde filmmakers op deze aardkloot, had in realiteit veel meer weg van een zwanenzang en de film stierf dan ook een vrij eenzame dood in de bioscoopzalen. Een klein half jaar later is het de beurt aan ‘Letters From Iwo Jima’, waarin de beruchte strijd belicht wordt vanuit Japans oogpunt. In feite kan je de twee films perfect los van elkaar bekijken. Je hebt natuurlijk af en toe een raakpunt of een kort overlappingsmoment, maar het is niet zo dat beide films als een geheel aan elkaar geklit zijn.

Ook qua niveau is er een wezenlijk verschil, want - en nu komt het - ‘Letters From Iwo Jima’ is niet zomaar beter dan z’n illustere voorganger; deze voor negentig procent Japans gesproken oorlogsfilm bewijst opnieuw het onmetelijke talent van de voormalige man with no name. Waar ‘Flags Of Our Fathers’ nog samengetrokken was uit ontelbare bokkensprongen in de verhaalchronologie, vertelt ‘Letters From Iwo Jima’ een vrij rechtlijnig drama, dat slechts sporadisch onderbroken wordt voor enkele niet te versmaden flashbacksequensen - de scène met de hond is één van de mooiste die we het afgelopen jaar gezien hebben, ook al duurt ze maar vijf minuten. Maar dat is niet de enige aangrijpende scène. De mooie shots zijn niet op een paar handen te tellen en het weliswaar minder uitgesponnen, maar eenduidige back to basics verhaal is tegelijkertijd innemend en meeslepend.

De oorlogsscènes stralen opnieuw maturiteit uit, al is de lange passage in het middenstuk veeleer een technisch hoogstandje dan een emotionele mokerslag. Maar laat dit de pret vooral niet bederven; ‘Letters From Iwo Jima’ is een rustige en integere film, maar wel eentje die goed weet waar z’n klemtonen liggen. De battle krijgt ditmaal ietsje meer aandacht, al ligt de focus ook nu vooral op de personages. Vooral de karakters van hoofdrolspeler Ken Watanabe en de bij ons volstrekt onbekende Kazunari Ninomiya komen erg mooi tot leven en wekken heel wat sympathie op.

‘Letters From Iwo Jima’ kan naast de uitstekende regie en prima vertolkingen bovendien rekenen op een fantastische soundtrack, verzorgd door Kyle Eastwood en Michael Stevens. Net als de film, een wondermooi staaltje minimalisme.

Peter Janssens