Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Ken je ze, die tantes of nonkels die een trouwfeest (of bij uitbreiding eender welke andere blije gebeurtenis) kunnen vergallen door oude familiewonden opnieuw open te rijten? Margot, een egocentrische schrijfster, is er zo eentje. Vergezeld van haar zoontje Claude (met wie ze er een heel dubieuze relatie op nahoudt), trekt ze naar het huwelijk van haar zus Pauline (Jennifer Jason Leigh), met wie ze al een jaar niet gesproken heeft. Het weerzien verloopt in het begin nog gereserveerd, maar al snel mist Margots zelfzuchtige karakter haar effect niet. Al zijn de andere personages, waaronder Pauline’s toekomstige Malcolm (een fantastische Jack Black), ook niet helemaal vrij van een egoïstische gedachtegang.

De heropstanding van Nicole Kidman is eigenlijk de enige reden waarom je deze film zou moeten zien. Haar fijne vertolking van hautaine bitch herinnert ons er namelijk opnieuw aan dat de ex van Tom Cruise een vat aan talent is, dat blijkbaar enkel door goeie regisseurs geopend kan worden. En Noah Baumbach, die ook instond voor het scenario, is een straffe cineast. Een grote naam kan je hem bezwaarlijk noemen, maar met ‘Kicking & Screaming’ en ‘The Squid And The Whale’ leverde hij reeds twee kleine pareltjes af, die hem moeiteloos in hetzelfde getalenteerde bedje ziek maken als Wes Anderson of Sofia Coppola. De jonge alternatieve garde doet het dus goed, en daarom was het ook uitkijken naar ‘Margot At The Wedding’.

Baumbach heeft zich hier echter verslikt in z’n eigen verhaal: dat een plot niet veel om het lijf heeft, deert niet, maar hij moet op zijn minst ergens heengaan. En daar loopt het mis. De personages vuren hun hoogdravende dialogen slechts sporadisch af - stiltes lijken evenveel te zeggen als Baumbachs pretentieuze oneliners - en nooit lijkt er een pointe te komen. Nooit raken we verbonden met het lot van de antipathieke karakters, die uitgebreid voorgesteld worden, maar waarover we op het einde van de rit bitterweinig te weten zijn gekomen.

Gelukkig zit het acteerwerk snor. Want niet enkel Kidman maakt indruk; ook Jennifer Jason Leigh en vooral Jack Black tonen zich waardige antagonisten. Maar ze kunnen de film niet redden. Er is dus weldegelijk een verschil tussen een scherpe, spitsvondige komedie met disfunctionele personages én een potje intellectueel snobisme, dat anderhalf uur lang in cirkeltjes draait om uiteindelijk helemaal nergens te raken. ‘Margot At The Wedding’ behoort - en dat zeggen we met spijt in het hart - tot die tweede categorie. Een teleurstelling.

Peter Janssens