In tegenstelling tot de gelijknamige ‘Journey To The Center Of The Earth’ uit de jaren vijftig is deze nieuwe versie geen verfilming van de bekende Jules Verne-roman. Wél borduurt hij verder op de avontuurlijke lijnen die de legendarische auteur eertijds uittekende. Zo zijn ook de hoofdpersonages in deze vooral op een jonger publiek beoogde crowdpleaser eveneens op zoek naar het niet makkelijk te vinden middelpunt van de aarde, maar doen ze dit met de roman van Verne bij de hand. Om uiteindelijk vast te stellen dat de feeërieke, maar ook gevaarlijke wereld diep binnenin heel wat overeenkomsten vertoont met wat beschreven stond in het beroemde boek.
Kan je nog volgen? Maakt ook helemaal niet veel uit, want het in 3D in de zalen gedropte ‘Journey To The Center Of The Earth’ heeft veel minder aandacht voor z’n plot - of de ontwikkeling van de drie karakters die erin rondlopen - dan voor de effectenmolen, die op volle toeren draaide om de kijker met aangepast brilletje de roetsjbaan van z’n leven te bezorgen. Het mag bijgevolg geen verrassing heten dat debuterend cineast Eric Brevig al sinds medio jaren tachtig aan de bak komt als visual effects supervisor. Van acteursregie en zulks meer heeft de man nauwelijks kaas gegeten, maar op technisch niveau valt er op dit uit z’n voegen gebarsten tv-avontuur weinig aan te merken. Om de haverklap tovert hij een scène uit zijn mouw, specifiek geconstrueerd om in 3D te bekijken en te beleven. Dat maakt dan ook dat films als deze van bioscopen alternatieve themaparken maken. Diegene waarbij je het stuntwerk niet langer op een fysiek, maar louter psychologisch niveau beleeft. En ja, het ziet er allemaal beeldig uit, maar toch kan dergelijk postkaartavontuur niet beletten dat je de zaal hongerig verlaat.
Misschien komt het omdat er van deze op een drafje voorbijrazende familiefilm bitterweinig ambitie uitgaat. Brevig is al heer en meester in het CGI-departement, dus daarin verlegt hij geen grenzen, maar bevestigt hij gewoon zijn kunnen. Het ware dan ook veel interessanter om zien hoe hij die vakkennis integreert in een avonturenfilm, waarin ook personages rondlopen die hier jammerlijk herleid worden tot levensechte speelgoedpoppen, pionnen in groots opgezette actiescènes. Vreemd eigenlijk als je weet dat scenaristenduo Jennifer Flackett en Mark Levin eerder verantwoordelijk was voor het innemende ‘Nim’s Island’.
Brendan Fraser acteerde nooit eerder zo levenloos, maar kan je het hem kwalijk nemen? Zijn karakter spreekt in clichés en op het einde van de rit kan je niet anders dan vaststellen dat de karakters dezelfde lege hulzen zijn als aan het begin. Als avonturenuitstapje voor de jeugd heeft ‘Journey To The Center Of The Earth’ natuurlijk zijn verdiensten (het ziet er knap uit en de 3D is functioneel), maar als volwaardige film komt deze maalstroom aan effecten veel te kort.