Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Melinda And Melinda
Amper een jaar na het lichtgeestige ‘Anything Else’ is er ‘Melinda And Melinda’, de nieuwste tragikomedie van scenarist-regisseur Woody Allen, die ditmaal geen hoofdrol op zich neemt. Als een volleerd schrijver onderzoekt Allen ditmaal het verschil tussen humor en dramatiek, aan de hand van twee simultane verhaaltjes over hetzelfde personage. Afwisselend maken we kennis met een mentaal gebroken en onevenwichtige Melinda (Radha Mitchell) en een opgewekte, levenslustige Melinda, die beiden ongeveer eenzelfde levensloop bewandelen. Op surrealistische wijze verweeft Allen deze twee levenswendingen door elkaar zonder daarbij de grip op het verhaal te verliezen.
Het is een waar genot om Radha Mitchell in een echte acteursrol aan het werk te zien. Na oppervlakkige optredens in actiehits als ‘Pitch Black’ en ‘Man On Fire’, bewijst ze hier voor het eerst heel wat in haar mars te hebben. De afwisselend opgewekte en dan weer terneergeslagen gemoedstoestand van het hoofdpersonage wordt door haar op intelligente wijze gevat en maakt dat het vooral haar vertolking is die deze prent de nodige, in het scenario duidelijk afwezige, kleur weet te geven. Ook de bijrollen van vooral Will Ferrell (jawel, die grapjas uit ‘Elf’!) en Chloë Sevigny weten beslist indruk na te laten.
Het uitgangspunt van de film echter kan dan wel origineel zijn, het contrast tussen de twee nevenverhaaltjes is te groot om van een hecht geheel te kunnen spreken. Hoewel elke story duidelijk z’n verschillende personages en wendingen heeft, voelt het allemaal nogal chaotisch en onsamenhangend aan. Net omdat Allen deze twee nochtans goed bij elkaar horende genres expliciet door elkaar verweeft, ontstaat er een veel te grote kloof. Het dramatische verhaaltje is maar een mager doorslagje van Allens vroegere, serieuze werk en de komische plot bestaat hoofdzakelijk uit oervoorspelbare situatiehumor. En dan mag de regisseur van klassiekers als ‘Annie Hall’ en ‘Manhattan’ af en toe uitpakken met een geslaagde one-liner of een goeie grap, veel meer dan goedkope en gemakzuchtige spielerei is deze veelvuldig naar zichzelf verwijzende pastiche niet. Jammer!