Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Nee, ‘Pride And Glory’ is niet de nieuwste van James Gray, ook al speelde diens ‘We Own The Night’ zich ook af in politiemiddens en zoomde hij eveneens in op een flikkenfamilie en welke wrevel dat af en toe met zich meebrengt. Oorspronkelijk zou dit relaas reeds in 2001 verfilmd worden, maar na de aanslag op de Twin Towers durfde geen enkele studio het aan om dit moerasdonkere verhaal te financieren, temeer omdat men vermoedde dat de bevolking na die dramatische gebeurtenis niet zat te wachten op een film waarin de troepen die instaan voor hun dagelijkse veiligheid zich tegoed doen aan afpersing, corruptie en moord.

Maar uitstel is geen afstel, en dus werd het project ruim twee jaar geleden opnieuw opgevist. Met een cast waarin Edward Norton, Colin Farrell en Jon Voight een boel kleinere, maar evenzeer sterke acteurs aanvoeren zat het al snor vanaf de start, maar toch vergaarde dit vakkundig ingeblikte politiedrama eerst meer dan een jaar het nodige stof op de studioplank.

Hoe het precies komt dat deze door Joe Carnahan (‘Narc’, ‘Smokin’ Aces’) medegeschreven film zo lang heeft moeten wachten op een release, is niet geheel duidelijk, en doet er uiteindelijk niet meer toe. Het belangrijkste is dat hij uiteindelijk toch in onze contreien geraakt is, want ook al vindt regisseur Gavin O’Connor hier allesbehalve het warm water uit, toch weet hij een beklijvend verhaal te vertellen, dat zich wentelend in de nodige genreclichés toch naar de lurven weet te grijpen. Al was het maar omdat de personages ambigu genoeg zijn om je af en toe te misleiden.

Eén van die personages is Ray Tierney (Edward Norton), een New Yorkse flik die door z’n pa (Jon Voight) terug in het rechercheursteam gesleurd wordt. Zijn eerste missie is er al meteen eentje die kan tellen: hij moet op zoek naar de ware toedracht achter de moord op vier agenten, die ongeautoriseerd de verblijfplaats van een drugsbaron zijn binnengedrongen. Tierney, zich van geen kwaad bewust, ontdekt zaken die hij liever niet had willen weten, namelijk dat zijn broer (Noah Emmerich) en schoonbroer (Colin Farrell) niet helemaal zuiver op de graat zijn.

Het verval van deze politiefamilie kondigt zich al snel aan en de manier waarop de relaties verscheurd raken laat zich ook makkelijk raden, maar het snedige acteerwerk en de bikkelharde, rauwe stijl van O’Connor - probeer maar eens niet te schuifelen bij de strijkijzerscène - houden er wel de vaart in. Vernieuwend kan je deze allerminst noemen, maar het blijft vakwerk en dat heeft ook zijn merites. Flikkencorruptie is niet nieuw (zie ook ‘Serpico’ en ‘Prince Of The City’), maar het blijft een dankbaar onderwerp om een politiedrama omheen te bouwen. Het brengt immers vanzelf de nodige intriges met zich mee.

Peter Janssens