Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
One Missed Call
Regisseur Eric Valette verklaarde nooit het origineel gezien te hebben, en hij vroeg z’n cast om er ook niet naar te kijken. ‘One Missed Call’, de nieuwste in de reeks ‘gebaseerd op een Aziatisch origineel’, verschilt echter zo weinig van z’n Japanse voorganger dat we dat bezwaarlijk kunnen geloven. Het enige wat de Franse huiverfilmer echter niet heeft kunnen kopiëren is de spanning. Die wist in de eerste versie af en toe kippenvelinducerend te werken, waar ze hier in het gros van de gevallen enkel maar een verveelde geeuw losweekt.
Aan het verhaal is dus maar weinig gewijzigd. Studente Beth (Shannyn Sossamon) merkt een vreemde gelijkenis op, wanneer twee van haar beste vriendinnen het loodje leggen. Allebei kregen ze kort voor hun dood een telefoontje dat het tijdstip van hun toekomstige overlijden voorspelde én een voicemailbericht waarop ze hun laatste woorden al in avant-première konden horen. Wanneer Beth met haar bevindingen naar de lokale politiemacht trekt, stuit ze daar op hoongelach en wordt ze wandelen gestuurd als was ze gestoord. Eén flik geeft echter gehoor aan haar verhaal: Jack Andrews (Edward Burns), wiens zus in dezelfde omstandigheden om het leven kwam. In elkaar vinden ze de geschikte bondgenoten om op zoek te gaan naar de oorsprong van deze mysterieuze telefoonterreur. De tijd dringt, zeker wanneer Beth zelf zo’n telefoontje ontvangt.
Zelfs als je niet zou weten dat ‘One Missed Call’ een remake is, dan nog herken je de stijl van de Aziatische huiverfilms zoals die rond de eeuwwisseling in sneltempo werden geproduceerd. Of het nu gaat om een videocassette (‘The Ring’), een fototoestel (‘Shutter’) of een internetverbinding (‘Pulse’), uiteindelijk komt het altijd op hetzelfde neer: een oude geest waart nog steeds rond doorheen moderne media om argeloze passanten de kast op en uiteindelijk de dood in te jagen. Dit gezegd zijnde, is ook ‘One Missed Call’ voor de liefhebbers een interessante aanwinst, al wordt het met de jaren die vorderen (en het stijgende aantal films dat daarmee rechtevenredig loopt) steeds minder verrassend en opwindend.
Toch houdt Valette de teugels strak in handen en weet hij ons bij momenten te verrassen met een aardige set piece (de beelden die tot leven lijken te komen!). Deze oproep hadden we dus best kunnen missen, al zit de rabiate genrefan hiermee goed voor anderhalf uur suspense.