Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
P.S. I Love You
Stel je voor: je man sterft in de fleur van z’n leven aan een hersentumor. Je bent compleet van de kaart, sluit je voor enkele weken af van je vriendinnen en familie én net wanneer je op het punt staat de draad terug op te nemen, ontvang je een brief van je overleden echtgenoot. De eerste van een hele reeks, waarin hij uitdrukt hoe graag hij je ziet en waarbij hij stelselmatig - brief na brief - toewerkt naar het punt waarop je hem definitief moet loslaten. Het overkomt Holly (Hilary Swank), die we in de openingsact nog volop zien kibbelen met haar Ierse hubby Gerry (Gerard Butler) om een scène later naar de zakdoek te grijpen op diens begrafenisceremonie.
Geef toe: op papier lijkt deze romantische dramedy op een kruising tussen ‘Ghost’ en ‘The Lake House’, maar waar de eerste veel meer met het leven na de dood speelde en de tweede vooral de time lapse centraal stelde, gaat het hier meer om herinneringen. ‘P.S. I Love You’ boogt dan wel op een ongeloofwaardige pitch (welke man houdt zich daar in hemelsnaam mee bezig?), maar zuiver op de letter is het wél mogelijk. Hilary Swank is aardig op dreef als het hoofdpersonage dat haar plaats in de wereld nog moet zoeken en met pijn in het hart en tranen in de ogen moet toekijken hoe zij moederziel alleen achterblijft en hoe haar vriendinnen kinderen kopen of in het huwelijksbootje stappen.
Het probleem aan ‘P.S. I Love You’, waarin de tweevoudige Oscarwinnares voor de tweede keer samenwerkt met ‘Freedom Writers’-cineast Richard LaGravenese, is echter dat de film niet goed weet waar hij heen wil. Langs de ene kant zijn we getuige van Holly’s rouwproces, maar anderzijds beleven we - aan de hand van te pas en te onpas ingelaste flashbacks - haar romance met Gerry via de vertellingen in de brieven. Het rouwproces wordt zo kunstmatig afgebeeld dat het niet alleen ongeloofwaardig, maar ook een beetje oneerbiedig aanvoelt; met als kers op de taart daarbij de rol van Harry Connick Jr., die via zijn onbekende aandoening (hij heeft geen sociale filter) steeds zijn mening kan ventileren en dus op Holly’s ‘fouten’ kan wijzen.
Ergens ver onder de oppervlakte borrelt wél een oprecht romantische film (de scènes in Ierland sprankelen!), maar door het veel te gekunstelde scenario, de weinig uitgetekende karakters - met uitzondering van Holly zijn het allemaal bordkartonnen figuren samengesteld volgens het ‘hoe steek ik zoveel mogelijk clichés in mijn film?’-handboek - en de fletse afloop komt die niet helemaal uit de verf. Reken daarbij dat deze tearjerker pas afklokt na twee uur en zes minuten en je begrijpt dat deze schmierige melocinema ook iets te lang doorgaat voor z’n eigen goed. Een knappe Swank ten spijt.