Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Point Blank
Toen ‘Point Blank’ in 1967 uitkwam, werd hij door veel recensenten van de hand gedaan als een doodgewone actiefilm, een wraakprent waarin een misnoegde gangster vergelding zoekt op zijn partners die hem voor dood hebben achtergelaten. Door de surreële sfeer en de aparte stijl waarin regisseur John Boorman z’n film laat baden, is hij doorheen de jaren uitgegroeid tot een cultklassieker. Nu, ruim veertig jaar later, valt op hoe de film onderhevig is aan het tijdsbeeld waarin hij gemaakt is, maar dat wil niet zeggen dat deze kordate misdaadfilm geen merites meer zou hebben.
Hoofdacteur Lee Marvin kruipt in de huid van Walker, de misdadiger die voor 93.000 dollar opgelicht werd en door z’n kompanen werd achtergelaten. Ze waanden ‘m dood, maar ze hebben hun werk niet grondig afgemaakt. De verbeten Walker infiltreert in no time tot in de hoogste regionen van een crimineel netwerk dat luistert naar de naam The Organisation. Daarin gaat hij op zoek naar de centen die hem toekomen, en naar de personen met wie hij nog een eitje te pellen heeft. Want, zo zegt hij zelf: “Iemand moet boeten.”
In ‘Point Blank’, gesitueerd in het Los Angeles van eind jaren zestig, slaat Boorman (toen nog volslagen onbekend) een brug tussen kenmerkende film noir elementen en de Franse nouvelle vague, die het meest tot uiting komt in het desolate klimaat waarin hij zijn hoofdpersonage plaatst. Walker voelt zich niet thuis in de wereld waar hij klaarblijkelijk deel van uitmaakt, al hangt er anderhalf uur lang een mysterieuze waas omheen het karakter, treffend stoïcijns vertolkt door antiheld Lee Marvin. Boorman laat de herkomst van zijn karakter in het midden en plaatst hem als een wraakengel (een geest of een echt personage?) in het verhaal. Toentertijd was ‘Point Blank’ dus wel degelijk vernieuwend, en ondanks de eenvoudige structuur en de banale, maar ook schaarse dialogen vertelt deze metathriller veel over het sociale en filmische klimaat uit de jaren zestig.
‘Point Blank’ zette Boorman niet meteen op de kaart als grote regisseur - en eigenlijk heeft hij het, gezien zijn experimentele aard, altijd moeilijk gehad om ruimer aanzien te verwerven - maar het zet wel zijn unieke visie voor cinematografie en filmmaken in de verf. ‘Point Blank’ kreeg eind jaren negentig een moderne remake met ‘Payback’, waarin Mel Gibson in de huid kruipt van de koele wraakengel. Die kon niet tippen aan dit origineel, dat nu een groot deel van zijn impact kwijt is, maar niettemin nog steeds de moeite loont.