Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Premonition
Onze favoriete actrice zal ze wellicht nooit worden, maar Sandra Bullocks laatste paar filmkeuzes konden wel op onze oprechte sympathie rekenen. Met ‘Crash’ - verre van memorabel, maar een stap in de goede richting - en vooral ‘Infamous’ toonde ze al dat ze beter kon en zelfs in het nogal kleffe ‘The Lake House’ afgelopen jaar deed ze het naar behoren. Aan dat rijtje van interessante rollen komt alweer een abrupt einde met ‘Premonition’, een goedkoop, melig en chaotisch ingeblikt drama dat zich het liefst van al wil verkopen als een mysteriethriller. Ach, welk genre men er ook op plakt, het is en blijft een voorspelbaar Bullock-vehikel zoals die in de tweede helft van de jaren negentig schering en inslag waren.
Hier speelt ze een brave huismoeder van twee kinderen; ze is gelukkig getrouwd al voelt ze dat recent de fut een beetje uit haar relatie is. Als ze op een dag te horen krijgt dat manlief om het leven kwam bij een auto-ongeluk stort niettemin haar wereld in. Groot is echter haar verbazing als ze de volgende morgen haar charismatische echtgenoot - in maatpak opgedirkt en klaar om naar het werk te vertrekken - springlevend aan de ontbijttafel opmerkt. Zou ze het gedroomd hebben? Heeft ze een visioen gehad? Kan ze iets aan dit noodlottige voorval veranderen? Allemaal vragen waarop ‘Premonition’ een antwoord tracht te geven.
Duits cineast Mennan Yapo heeft nog niet veel potten gebroken in z'n carrière en zal dat met deze nogal goedkope en clichématige vingeroefening ook niet doen. De hopeloos verknipte vertelstijl - oké, we geven het toe, de hele plot draait rond die warrige structuur, maar dat wil niet zeggen dat het niet gewoon op de zenuwen kan werken - kan de leemtes in het scenario niet verdoezelen en de hopeloos ridicule finale deed ons veeleer schaterlachen in plaats van naar de zakdoek grijpen. Ja, inderdaad, ‘Premonition’ is een film die de argeloze kijker niet alleen naar het puntje van de stoel tracht te brengen, maar ‘m ook nog eens emotioneel knock-out wil slaan. Alleen jammer dat de plot net niet meeslepend genoeg is en we een heel pak afzonderlijke scènes al eerder en beter in andere films aan bod zagen komen.
Komt daar nog eens bij dat Sandra Bullock hervalt in haar ergerlijke maniërisme om elke emotie te spelen met een blik op oneindig of een opgetrokken wenkbrauw. In feite had Yapo op voorhand al kunnen voorzien dat dergelijk script zou uitdraaien in een totale fiasco. Of misschien hoopte hij, net als Bullocks karikaturale personage, dat hij een ramp kon vermijden?