Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Quantum Of Solace
De overgang van het erbarmelijke ‘Die Another Day’ naar het superieure ‘Casino Royale’ was van dien aard dat het een even straffe metamorfose onmogelijk maakte voor de hooggeanticipeerde follow-up. Het nadeel van een nieuwe richting uitgaan met een franchise is immers dat het frisse er bij een volgend avontuur alweer af is.
‘Quantum Of Solace’, het 22ste luik in de immer uitbreidende Bond-library, vaart gezwind verder op de koers die reeds in het vorige deel uitgetekend was, al gaat-ie zelfs nog een stapje verder: zover dat het lijkt alsof de blonde Bond (Daniel Craig is nog steeds in sublieme doen) in de leer is gegaan bij Jason Bourne. Nooit gedacht dat de lotgevallen van de amnesiespion zulke trendsetters zouden blijken als na het zien van deze strakke actiethriller, die meer dan leentjebuur speelde bij de blitse filmtaal die aan de Bourne-reeks een koortsachtige energie gaf.
Diezelfde gedrevenheid straalt ook van ‘Quantum Of Solace’, waarin Bond in amper 106 minuten - de kortste in tijden - verwikkeld raakt in meer dan tien achtervolgingen in bijna evenveel locaties (o.a. Italië, Chili, Panama en Rusland). De reden van de klopjacht: 007 is, verteerd door wraak en gedreven door zijn drang naar de waarheid, op zoek naar de moordenaar van zijn geliefde Vesper Lynd, en de organisatie waarvoor die werkzaam is. Zijn clever speurwerk brengt hem op het spoor van zakenman Dominic Greene (Mathieu Amalric), achter wiens mysterieuze grijns en dodelijke blik een gevaarlijk man schuilgaat die moeiteloos dictators en corrupte CIA-leden om de vinger windt. In de jacht op zijn nieuwe vijand vindt Bond een - excuseer de flauwe woordspeling - bondgenoot in Camille (Olga Kurylenko), die haar eigen rekening te vereffenen heeft.
Als eerste sequel in de geschiedenis van de reeks schrijft ‘Quantum Of Solace’ geschiedenis; scenarist Paul Haggis, wiens pennentrekken ditmaal meer naar knallende actie dan naar ouderwets speurwerk overhellen, vangt z’n script een uur na ‘Casino Royale’ aan en plaatst ons meteen middenin de actie. Het mag een wonder heten overigens dat hij erin slaagt om tussen al dat halsbrekende stuntwerk (Craig raakt in niet minder dan drie accidenten betrokken!) nog een plot vooruit te stuwen die min of meer beklijft. En dat het iets te nadrukkelijk op het voorplan aanwezige kogelgeschal alsnog ruimte laat voor een knap uitgewerkte villain, subliem vertolkt door Amalric (‘Le Scaphandre Et Le Papillon’), die voor de gelegenheid geen fysische afwijking meekreeg, maar het moest doen met zijn dreigende zelve. Het pleit ook voor de originaliteit (en de nieuwe richting?) dat Bond geen tongen draait met zijn obligate girls, waarvan Kurylenko de meeste aandacht opeist, en dat hij zijn gekende oneliners en karakteristieken deze keer helemaal afzweert.
‘Quantum Of Solace’, met een ijzersterke themasong van Jack White en Alicia Keys, maakt nog meer dan ‘Casino Royale’ komaf met de legacy die door Ian Fleming opgestart is. Weg is de flegmatiek, de Britse charme en de gadgets die aan de films een bijna onaardse ongeloofwaardigheid gaven. Het maakt de nieuwe Bond-films realistischer, killer, serieuzer, beter ook. Maar de stempel die in het vorige deel nog aan een strakke herinterpretatie onderworpen werd, is nu helemaal verdwenen. En dat kon niet de bedoeling zijn. Het resultaat blijft een door Marc Forster - zijn eerste blockbuster na een reeks cinefiele werken - goedgemaakte actiefilm die onderhoudt en entertaint, maar zich niet langer onderscheidt.