Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Dexter, seizoen 1
In de openingsscène van ‘Dexter’ zien we hoe het titelpersonage - een gevoelloze neuroot die niet eens beseft dat hij een neuroot is - iemand een mes tussen de ribben ploft. Een scène later loopt hij fluitend door het politiekantoor van Miami, met een lading donuts onder de arm. Wat klopt er niet?
Dexter Morgan (Michael C. Hall uit ‘Six Feet Under’) is niet je doodgewone hoofdpersonage. Als forensisch patholoog blinkt hij uit en kan hij als geen ander een crime scene interpreteren, maar ‘s nachts ontwerpt hij zelf crime scènes. Geboren met een drang tot doden en een nijpend gebrek aan menselijke emoties is hij door z’n inmiddels overleden pleegvader getraind om die aard te onderdrukken. Helemaal wegcijferen kan-ie ze niet, maar ze aanspreken voor de goede zaak blijkt een uitstekend alternatief. Dexter vermoordt “zij die het verdienen”. Hij houdt de straten schoon, zonder dat iemand van zijn snode tweede bestaan op de hoogte is. Zelfs zuslief Debra (Jennifer Carpenter) heeft niets in de smiezen, ook al behoort ze tot het flikkencombo waar Dexter eveneens deel van uitmaakt.
Het idee van een seriemoordenaar die overdag jacht maakt op zijn eigen soortgenoten is origineel, maar toch heeft ‘Dexter’ nog meer troeven in huis die een frisse wind doorheen het genre blazen. Zo draagt de exotische soundtrack bij tot het warme en zwoele sfeertje dat locatie Miami van nature herbergt, biedt de prominente voice-over van het hoofdpersonage een ongezien diepe inkijk in zijn boeiende psyche én bouwt het uitdagende steekspelletje tussen Dexter en de Ice Truck Killer - een moordenaar die zich lange tijd schijnbaar onzichtbaar doorheen het eerste seizoen begeeft - op tot een wel heel ongewone finale. Thrillerelementen en zwarte humor combinerend laat deze reeks zich dan ook niet zomaar in een hokje plaatsen. Hoewel conventioneler dan de ongewone start laat uitschijnen, gaan de makers heel origineel om met de clichés die zich op het einde langzaam lijken op te stapelen en blijkt de ontknoping veel meer draagkracht te hebben dan zomaar een twist in the end. Terloopse aanwijzingen blijken plots op hun plaats te vallen en zelfs nietszeggende momenten waren achteraf bekeken belangrijke clues, ook al kon je dat er de eerste keer niet uit afleiden.
Nog meer dan een whodunit is ‘Dexter’ een whydunit én een karakterstudie over een man, die zijn eigen plaats in de maatschappij nog niet gevonden heeft en in zijn zoektocht daarnaar omgeven is door zo mogelijk nog meer beschadigde zielen (de scènes met zijn vriendin balanceren op een dunne koord tussen surrealisme en ironie). Een man ook die in de moordzaken waarmee-ie geconfronteerd wordt vooral zichzelf schijnt tegen te komen. Dat hoge en hoogst originele niveau weet ‘Dexter’ niet voor de volle twaalf afleveringen vol te houden - vooral in de tweede helft zijn enkele nevenpersonages overbodig - maar de speelse aanpak, de intelligente structuur, het zwarthumoristische toontje en de puike vertolkingen van Jennifer Carpenter, Julie Benz en vooral Michael C. Hall maken hier een zeer vermakelijke reeks van. Het ontdekken waard.