Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Eens in de zoveel tijd stuit je op een film die je uit je lood slaat op een manier die je niet verwacht had. ‘One Last Thing…’ is er zo eentje. Deze aandoenlijke dramedy vertelt het verhaal van de 16-jarige Dylan (Michael Angarano uit ‘The Forbidden Kingdom’), die gediagnosticeerd wordt met een terminale kanker. Reden genoeg voor de Wish Givers Foundation om ‘m te inviteren in hun tv-show op een lokale zender, waar hij zijn laatste wens bekend mag maken. De Foundation staat erom bekend dat ze die wensen ook in vervulling brengen, maar het is toch even slikken wanneer Dylan ervan droomt een tijd door te brengen met zijn favoriete topmodel.

Dat het niet eenvoudig is om een film te maken die grappig én aangrijpend is en op de koop toe over de dood handelt, bewees Rob Reiner eerder dit jaar met de sof ‘The Bucket List’. Geen valse meligheden in ‘One Last Thing…’, dat na een gedurfde opener afstevent op een bekend einde, maar niettemin weet te ontroeren. Dat is vooral de verdienste van scenarist Barry Stringfellow, die niet zomaar eendimensionale personages uit zijn pen stuwt, maar mensen waarom je kan geven. En die bovendien vertolkt worden door acteurs die meer in hun mars hebben dan dat ze tot heden bewezen. Angarano staat nog maar aan de wieg van een mogelijk succes, maar Cynthia Nixon zal wellicht niet makkelijk de stempel van die rosse uit ‘Sex And The City’ van zich af kunnen schudden. Toch toont ze hier met haar frêle vertolking dat ze het ook (en eigenlijk vooral) ingehouden kan. ‘One Last Thing…’ handelt over thema’s waar we liever niet mee geconfronteerd worden (onvermijdelijk krijgen we er niettemin allemaal mee te maken), maar weet daar grappige situaties uit te halen zonder te vervallen in de prekerige meligheid van de drama’s die Hollywood enkele keren per jaar uitspuwt.

Regisseur Alex Steyermack - hij maakte eerder de rockfilm ‘Prey For Rock & Roll’ - brengt met deze film een ode aan het leven. Daarbij behandelt hij misschien wel de meer traditionele paadjes en af en toe laat de plot zich makkelijk voorspellen, maar het is de immer weemoedige sfeer en de nooit geforceerde komische intermezzo’s die van deze film meer maken dan een tv-film zoals VijfTV er elk weekend wel eentje uitzendt. Laat je dus vooral niet misleiden door de waas van middelmatigheid die omheen deze film waart, want wie verder kijkt, ontdekt een teder en mooi verteld drama dat je, al was het maar voor even, de adem afsnijdt.

Peter Janssens