Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Vorig jaar werd de horrorliefhebber getrakteerd op de uitstekende, vakkundig ingeblikte en goed geacteerde rechtbankthriller ‘The Exorcism Of Emily Rose’, losjes gebaseerd op een waar gebeurd verhaal, dat zich afspeelde in het Duitsland van de jaren zeventig. Anno 2006 is hetzelfde verhaal een inspiratiebron voor een drama: ‘Requiem’.

Het grote verschil met ‘The Exorcism Of Emily Rose’ is dat in laatstgenoemde de gebeurtenissen rond het titelpersonage slechts een klein aspect van een groter geheel vormen. Die film focuste zich immers ook nog - grotendeels zelfs - op de rechtzaak, waarin de pastoor die het exorcisme uitvoerde beschuldigd werd. ‘Requiem’ is absoluut niet geïnteresseerd in de afwikkeling - het bewijs hiervan is dat de film zelfs niet het volledige verhaal vertelt, maar stopt vooraleer het ‘horroraspect’ goed en wel naar de voorgrond zou kunnen treden - maar veeleer in de personages en hoe ze met de haast onbegrijpbare situatie omgaan. We krijgen het relaas van de ouders, de vriend, de beste vriendin, de twee pastoors en natuurlijk het meisje zelf, die zich door de volledige buitenwereld onbegrepen voelt.

Het lijkt wel alsof regisseur Hans-Christian Schmid een sociaal drama wilde maken over een gruwelzaak. Nu, voor een film met zoveel pretenties, maakt hij eigenlijk maar weinig waar. We krijgen wel beelden van de familieleden en vrienden, maar nooit hebben we het gevoel dat we de personages kennen. In werkelijkheid zal een dergelijke gebeurtenis wel een bijzonder schokkend effect hebben op de ouders, maar in de film uit zich dat helemaal niet. Het zijn karikaturen, die spreken in clichés en op voorspelbare tijdstippen naar de zakdoek grijpen of in een scheldtirade uitbarsten. Alsof alles zo voorgeprogrammeerd is. Daar komt nog eens bij dat ‘Requiem’ zich op zo'n klein deeltje van het volledige verhaal focust dat we eigenlijk een kortverhaaltje van pakweg vijfentwintig minuten uitgesponnen krijgen over een anderhalf uur durende film. Met als overduidelijk resultaat dat de prent geregeld saai en oninteressant is. Al probeert Schmid dat goed te maken met een uitstekende soundtrack, waarop onder andere Deep Purple het mooie weer mag maken, toch kan hij dit minpunt niet verdoezelen.

Ook de acteurs zijn weinig indrukwekkend; hoofdrolspeelster Sandra Hüller doet zeker haar best, maar wanneer ze meer naar het einde van de film meer emotie in haar vertolking probeert te leggen, valt ze grandioos door de mand. ‘Requiem’ heeft een boeiend gegeven, maar voor een betere uitvoering van dit onderwerp én bovendien meer achtergrond-informatie verwijzen we iedereen graag door naar ‘The Exorcism Of Emily Rose’. Ook al is die misschien iets meer op sensatie berucht, het is simpelweg een betere film.

Peter Janssens