Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Rush Hour 3
Eindelijk iemand die er schroomloos voor uitkomt dat hij het voor de centen doet in plaats van voor de film. Onlangs liet Jackie Chan zich namelijk op een persconferentie ontvallen dat hij niets begrijpt van de humor in de ‘Rush Hour’-films en dat hij al helemaal geen fan is van dit derde deel, waarin het olijke en uit twee tegenpolen samengestelde rechercheursduo dit keer naar Parijs afzakt.
Wel, om maar meteen met de deur in huis te vallen, wij kunnen Chan alleen maar gelijk geven: ook wij zien geen greintje humor in deze onnozele en clichématige actiekomedie en je zal er ons ook nooit op kunnen betrappen dat we ook maar enigszins fan zijn van deze reeks. Laat staan van deze desastreuze derde film, die aantoont dat Hollywood bij momenten bijzonder ongeïnspireerd te werk gaat. Zolang het maar geld opbrengt. Of ‘Rush Hour 3’ effectief een kassahit wordt, valt nog af te wachten, maar wie er alvast niet armer van geworden zijn, zijn hoofdacteurs Jackie Chan en Chris Tucker. De eerste is de laatste jaren vooral terug actief op eigen bodem en de tweede viel de afgelopen zes jaar in niets meer te bewonderen (nu, ja). Tuckers laatste drie films zijn simpelweg de drie ‘Rush Hour’-films op rij. Inderdaad, hoe leeg kan een carrière zijn?
Pro forma geven we u niettemin graag nog even de opnieuw bijzonder uitgekiende plot mee: ambassadeur Han belandt in het ziekenhuis na een aanslag omdat hij geheime triade-informatie wil doorspelen aan de autoriteiten. Enter Hans dochter, die Lee (Jackie Chan) en Carter (Chris Tucker) laat beloven dat ze er alles aan zullen doen om de daders te pakken te krijgen. Daarvoor trekken ze naar de Franse lichtstad, alwaar ze af te rekenen krijgen met een hardhandige politie-inspecteur, een oude kennis én een stelletje Aziatische vechtjassen.
‘Rush Hour 3’ haalt z’n humor andermaal uit goedkope woordgrappen en pijnlijk overdreven stuntwerk, maar waar de actiescènes een tiental jaar geleden nog wisten te entertainen, ogen ze nu veeleer als futloos bandwerk. Dat is niet geheel onbegrijpelijk - regisseur Brett Ratner wordt een routinier - maar je kan jezelf dan wel de vraag stellen of het niet interessanter zou zijn om een nieuw ‘actiekomedie’-concept uit te denken. Hoewel het verhaal zich grotendeels afspeelt in la douce France, wordt de Amerikaanse heldenmoraal er toch weeral stevig ingepompt. Dat gebeurt dit keer aan de hand van een taxichauffeur, die plots te midden van Lee en Carters avonturen belandt en na een hele reeks shoot-outs en wilde achtervolgingen, ontdekt wat het is “een Amerikaan te zijn”. Van een duidelijk gefundeerde les gesproken. Chan en Tucker hebben geen greintje chemie meer - de eerste krijgt bezwaarlijk z’n Engelse teksten gedebiteerd en de tweede staat weer hopeloos irritant te zingen en te schreeuwen - en wat een eminentie als Polanski bezielde om aan te draven als een Franse policier, die de twee heren onderwerpt aan een rectaal onderzoek, is ons helemaal onduidelijk. Pijnlijk: zelfs de bloopers tijdens de aftiteling waren niet grappig. Kun je nagaan!