Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Dé horrorreeks van de eenentwintigste eeuw is ontegensprekelijk de ‘Saw’-franchise. Toegegeven, we hebben het niet over kwaliteit, maar wel over kwantiteit. Het is drie jaar geleden sinds de eerste (en nog altijd beste) z’n intrede maakte in de bioscoop en ondertussen zijn er evenveel vervolgen aan gebreid als er jaren voorbijgingen. Anno 2007 zijn we dan ook bij ‘Saw IV’ aanbeland, een andermaal sadistische huiverprent.

Via een scenario nog verknipter dan de gefileerde hersenpan van Jigsaw zelve presenteert cineast Darren Lynn Bousman - die voor de derde ‘Saw’-film op rij plaatsneemt in het regiestoeltje - alweer een groteske aaneenschakeling van spitsvondige martelingen en bloeddorstige slachtpartijen. Waar deel drie veelal vuil en onaantrekkelijk oogde, vertoont dit nieuwe avontuur opnieuw beterschap, althans voor de liefhebber van splatter. De diverse moordpartijen - de body count ligt zoals vaker niet erg hoog, maar je kan er donder op zeggen dat bij elke sterfte je maag een sprongetje maakt - zijn blits in beeld gezet en lijden misschien een beetje aan de huidige ADHD-filmtendensen, maar toch blijft het overzichtelijk en beklijvend.

Ook narratief zit het bij ‘Saw IV’ een pak sterker dan bij z’n twee mindere voorgangers. Sterker nog: dit vierde deel heeft zonder twijfel de sterkst geconstrueerde plot sinds het origineel uit 2004, al rekenen de makers ook hier op een fikse dosis suspension of disbelief. Maar dat moet je er uiteraard bijnemen. Het klikt netjes in elkaar en bij de verplichte plottwist voel je jezelf voor een keertje eens niet bekocht.

Waar deze aflevering echter wel een pak punten op verliest, is op de krakkemikkige vertolkingen. Tobin Bell heeft natuurlijk charisma te over als de Jigsaw-killer - de aandachtige kijker zal wellicht opmerken dat die het leven liet in deel drie, maar daar liggen de makers niet wakker van - maar bij de diverse nevenacteurs is het toch veelal huilen met de pet op. Het einde is, als vanouds, even open als de schedel van Jigsaw tijdens de ranzige, maar evenzeer hilarische openingsscène. ‘Saw IV’ benadert angstvallig dicht de grens van de kitsch, al doet de dodelijke ernst waarmee de diverse intriges elkaar opvolgen, vermoeden dat de makers toch geen komedie voor ogen hadden. Ook al is het resultaat af en toe grappig in plaats van onthutsend. Nu, ja, de hoge frequentie van torture porn-cinema heden ten dage zal daar uiteraard wel voor iets tussenzitten. Afgezaagd? Ja en nee; deze derde sequel is namelijk beter dan verwacht, maar dat maakt ‘m nog niet minder overbodig.

Peter Janssens