Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Alejandro González Iñárritu is een manipulator. Z’n films mogen nog zo gekunsteld zijn, toch wist hij steeds publiek en critici te overtuigen met stevige brokken uit verschillende verhalen opgetrokken miserie in gelauwerde films als ‘Amores Perros’ en ’21 Grams’. Naar eigen zeggen was Iñárritu aan een onofficiële trilogie bezig over de waarden van het leven en over hoe kleine momenten grote gevolgen kunnen hebben. ‘Babel’, waarin dit keer een geweerschot centraal staat en vier verschillende verhaallijnen samenbrengt tot één huilerige hutsepot, is z’n slotstuk en focust zich grotendeels op de verhouding tussen ouders en hun kinderen.

Beweren dat ’s mans nieuwste een slechte film zou zijn, getuigt ongetwijfeld van slechte wil, maar we kunnen niet anders dan opmerken dat Inarritu duidelijk graag in herhaling valt. Ook al zijn de plots van z’n drie films verschillend, de structuur is quasi identiek en steeds weer bespeelt Iñárritu de gevoelens van de kijker op zo’n gekunstelde manier dat je nooit helemaal in het verhaal geraakt. Men creëert immers geen oprechte cinema wanneer je als kijker telkenmale het gevoel hebt dat er met je voeten gerammeld wordt.

Structureel is ‘Babel’ verzorgd, al laat Iñárritu sommige verhaaltjes te lang doorspelen of soms knipt hij te snel weg. Door het voortdurend hoppen van de ene zijlijn naar de andere geraak je als kijker ook nooit helemaal in de film; er gebeurt van alles, maar je hebt eigenlijk nauwelijks tijd om er terdege notie van te nemen. Waar we ten tijde van ’21 Grams’ nog spraken over Inarritu’s groeiende maturiteit, laat ‘Babel’ zich vooral kenmerken als z’n aanhoudende eentonigheid.

Wat z’n nieuwste ook minder maakt dan z’n voor Oscars genomineerde voorganger is de weinig indrukwekkende ensemblecast. Brad Pitt doet bijna niets anders dan met een blik op oneindig voor zich uitstaren, terwijl Cate Blanchett - nochtans een prima actrice - bijna geen schermtijd krijgt om zich ten volle te ontplooien. Nu ligt ze haast een volledige film ziek op de grond en is er van echt acteerwerk weinig tot geen sprake. Ook Gael Garcia Bernal heeft opvallend weinig te doen. De beste vertolking is afkomstig van Rinko Kikuchi als eenzaam Japans meisje, dat er maar niet in slaagt de zelfmoord van haar moeder te verwerken. ‘Babel’ bulkt van de goede bedoelingen en uiteindelijk vertelt Inarritu, samen met huisscenarist Arriaga, een mooi en oprecht verhaal. Maar de uitwerking ervan doet te veel denken aan wat we al eerder en beter gezien hebben. Voor een perfecte ensemblefilm moet je vooralsnog bij Robert Altman zijn.

Peter Janssens