Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Soms staan films ter discussie omwille van hun geweld, woordgebruik of simpelweg staalhard realisme, maar in de meeste gevallen gaat het om seks. Vooral in het preutse Amerika grijpt de censuurcommissie snel in en worden te expliciete scènes snel naar de prullenbak verwezen. Natuurlijk kunnen we de filmkeurders niet altijd ongelijk geven; niet dat we vies zijn van een portie cinematografisch bloot, maar vaak hebben we de indruk dat regisseurs het louter en alleen gebruiken om volk naar hun film te lokken. Als het dan tot zo’n in wezen preutse benaderingen als pakweg ‘Basic Instinct’ of ‘Body Of Evidence’ blijft, dan maakt het weinig uit, maar als je als kijker twijfelt of je naar een gewone bioscoopfilm of naar een pornoproduct aan het kijken bent, dan ben je als filmmaker verkeerd bezig. Tenzij je natuurlijk alleen maar de ambitie had om een seksfilm te draaien, natuurlijk.

‘Shortbus’ is een voorbeeld van zo’n typisch kunstzinnig drama, waarin vooral seks de boventoon speelt. En geen klein beetje, eigenlijk. Wie zich de nogal exuberante films van Larry Clark voor de geest kan halen (‘Ken Park’, ‘Bully’) en vond dat hij zich al bezondigde aan overdreven voyeurisme, wacht dan maar tot je de nieuwste van John Cameron Mitchell, bekend van ‘Hedwid And The Angry Inch’, onder ogen krijgt. ‘Shortbus’, waarin een sekstherapeute centraal staat die nog nooit in haar leven een orgasme heeft gekregen en bijgevolg al jaren doet alsof, zweeft immers op een bijzonder dunne lijn en wat ons betreft heeft dit zogeheten relatiedrama - het kind moet natuurlijk een naam hebben - letterlijk en figuurlijk niets om het lijf. We krijgen lange tijd niets anders te zien dan masturberende mannen en vrouwen of een koppel dat alle standjes wel een keertje uitprobeert. We hoeven er uiteraard geen tekeningetje bij te maken, maar wat ons betreft heeft dit nog maar weinig te maken met de kunst van het filmmaken. We zijn verre van preuts, maar de bedoeling ervan ontgaat ons simpelweg.

Nochtans doet Mitchell z’n uiterste best om deze pretentieuze bedoening te omkaderen met een verhaal, dat die naam in wezen onwaardig is. Want het enige wat hij eigenlijk doet, is een zoveelste morele levensles in z’n scenario verweven, waardoor we als kijker op het einde toch met een boodschap naar huis zouden moeten gaan. Maar geloof het of niet, maar een zodanig gekunstelde wijsheid op het einde van een eindeloos pretentieuze film vinden wij veel erger dan een gefaket orgasme!

Peter Janssens