Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Sin City
Hollywood aasde reeds lange tijd op een verfilming van ‘Sin City’, de in Amerika tot ongekende hoogten gehypte graphic novels van Frank Miller. Miller zweerde de filmindustrie echter af en wilde z’n teerbeminde creaties niet genadeloos verkracht zien op het witte doek onder een regie van een door de studio ingehuurde formulefilmer. Manusje-van-alles Robert Rodriguez wist hem niettemin op andere gedachten te brengen, enkel en alleen door een teststukje van een paar minuten op film te zetten en het Miller voor te leggen. Rodriguez’ volhardheid resulteerde in een samenwerking tussen de twee beeldenkunstenaars; hun eerste geesteskind is ‘Sin City’, een keiharde misdaadfilm, waarin drie verhalen ‘Pulp Fiction’-gewijs door elkaar verweven worden.
Zo maken we kennis met Hartigan (Bruce Willis), een door een zwak hart tot pensioen gedwongen flik, die instaat voor de bescherming van z’n protégé Nancy (Jessica Alba). Even later is er de intrede van de stevig verminkte Marv (Mickey Rourke), die wraak zweert omwille van de moord op z’n geliefde Goldie (Jaime King), en tot slot Dwight (Clive Owen), die het samen met de prostituéés opneemt tegen de corrupte flik Jack (Benicio Del Toro).
‘Sin City’ boogt op een ontelbaar rijtje topacteurs, die allen voor een prikje hun medewerking verleenden aan dit droomproject van beide cineasten. Zo maken naast gevestigde en sterk presterende waarden Bruce Willis, Mickey Rourke en Clive Owen vooral Brittany Murphy, Jessica Alba, Elijah Wood en Benicio Del Toro indruk. Hoewel Miller af en toe uitpakt met een schitterende monoloog, is het verhaal van ‘Sin City’ oppervlakkig en enkel het volgen waard omwille van de onorthodoxe vertelstijl. De actie is jammer genoeg weinig attractief in beeld gezet; ook al zijn sommige sadistische martelpraktijken en dito afrekeningen cool bedacht, het regisseursduo brengt het dermate over the top in beeld dat het ook voor de kijker niet leuk meer wordt. We kunnen ons levendig voorstellen dat Frank Miller zich verkneukelde toen hij dergelijke zieke fantasieën uitwerkte, des te jammer is het dan ook dat dit in de prent maar weinig merkbaar is.
‘Sin City’ mag dan nog zo bewierookt worden omwille van z’n visuele flair, net door de inmiddels ontdekte blue screen-techniek en de surreële beeldvoering raken we nooit echt betrokken bij het verhaal en laat het ons steenkoud wat er met de verschillende personages gebeurt. Met de zwartwitfotografie, afgewisseld met een bescheiden kleurenpalet, willen de makers bovendien een ode brengen aan de klassieke film noir misdaadfilms uit de jaren dertig-veertig. Alleen jammer dat ze amper het niveau bereiken van een illustere B-film uit die periode!