’The camera lies all the time; lies 24 times/second.’ En of thrillerregisseur Brian De Palma, geboren op 11 september 1940 te Newark, New Jersey, het kan weten. Voorbestemd om in de voetsporen van zijn vader - de man was een gerespecteerd chirurg - te treden, studeerde De Palma een wetenschappelijke richting aan de prestigieuze universiteit van Columbia. Hoewel De Palma een knappe student was, ging zijn grootste interesse uit naar de theater- en filmwereld. Wanneer hij zich aansloot bij een studentenvereniging en terstond de kortfilm ‘Woton’s Wake’ draaide, leverde dit hem een studiebeurs op aan het Sarah Lawrence College. Zijn mentor aan het college was theaterregisseur Wilford Leach. Daar legde hij zich toe op zijn debuutfilm, het in 1963 gedraaide ‘The Wedding Party’ met een piepjonge Robert De Niro in de hoofdrol. De film zou pas in 1969 de zalen bereiken, een jaar na De Palma’s protestfilm ‘Greetings’ (1968), eveneens met De Niro.
Pas daarna zou De Palma zich pas echt een kenmerkende stijl toe-eigenen. In zijn jonge jaren was De Palma erg gefascineerd door het werk van Alfred Hitchcock, met wie hij later in zijn carrière meermaals geassocieerd zou worden. Critici zijn er tot op heden nog steeds niet uit of De Palma een originele regisseur is, of hij ode brengt aan de betreurde cineast of het werk van de zogeheten master of suspense (een benaming waar De Palma later meer recht op zou hebben!) simpelweg plagieerde.
Na de interessante vingeroefening ‘Sisters’ (1973) en het experimentele, satirische ‘Phantom Of The Paradise’ (1974), brak De Palma pas in 1976 door bij het grote publiek met de Stephen King-verfilming ‘Carrie’. De film werd een topper en verwierf al snel het klassiekerstatus. Na ‘Carrie’ ging De Palma zich nog meer toeleggen op zijn visuele stijl. Het gebruik van splitscreens, long takes, slow motion en veelvuldige close-ups zou dé leidraad worden doorheen de carrière van deze enorm veelzijdige filmmaker. Naarmate zijn loopbaan vorderde en hij temidden de jaren tachtig kon terugkijken op successen als ‘Blow Out’ (1981), ‘Scarface’ (1983) en ‘Body Double’ (1984), kreeg de regisseur ook heel wat kritiek te verwerken omwille van zijn uitzinnige, expliciete seks- en geweldscènes. En hoewel De Palma’s films vaak gekruid zijn met sensueel in beeld gebracht vrouwelijk schoon - denk maar aan Angie Dickinson in ‘Dressed To Kill’ (1980) of recentelijk Rebecca Romijn-Stamos in ‘Femme Fatale’ (2002) - of luguber, to the point gefilmde gewelduitbarstingen - de nog steeds controversiële kettingzaagscène in ‘Scarface’ (1983) of de brute verkrachting in ‘Casualties Of War’ (1989) - zal de met Italiaanse roots begiftigde cineast nog het meest herinnerd worden omwille van zijn langzame, maar uiterst fascinerende spanningsopbouw. De Palma suggereert heel wat gruwel, maar overdrijft nooit met het in beeld brengen ervan.
Na de kaskraker ‘The Untouchables’ (1987) ging het terug een beetje bergaf met De Palma. Hij draaide met ‘Casualties Of War’ (1989), ‘The Bonfire Of The Vanities’ (1990) en ‘Raising Cain’ (1992) de ene financiële flop na de andere en had dringend behoefte aan een nieuw superproject. Dat kwam er in 1993, ‘Carlito’s Way’ staat niet alleen symbool voor de revival van de visueel vernuftige cineast, het is tot op heden zeker één van ’s mans beste werken. Met ‘Mission: Impossible’ (1996), ‘Mission To Mars’ (2000) en iets mindere mate met ‘Snake Eyes’ (1998) koos hij voor het luchtigere werk en focuste hij zich meer op de zuivere entertainmentwaarde van een film. Pas in 2002 leverde hij een nieuw memorabel werkstuk af, namelijk het door critici veelal onterecht genegeerde ‘Femme Fatale’ (2002).
Brian De Palma’s voyeuristische, confronterende filmstijl bood gedurende zijn hele carrière stof tot voldoende discussie, waardoor de meningen over ’s mans films vaak erg verdeeld waren. En hoewel ook wij grif toegeven dat lang niet al zijn films de moeite waard zijn, zijn we toch geneigd De Palma uit te roepen tot de enige échte master of suspense!